“We gaan opereren!”

Op donderdagmiddag een afspraak met de chirurg die zegt: zo gelijk door om bloed af te laten nemen, daarna door naar anesthesie en de afdeling opname voor gesprekken en onderzoeken. We gaan maandag opereren! *slik*, en daar ga je weer er moet weer van alles geregeld worden en gedaan. Van een rustig weekend is dan ook geen sprake. Het is goed dat ik maandag kan bijslapen. 😉

Om 05:00 loopt mijn wekker af. Het is koud en donker in huis en heel even overweeg ik om te blijven liggen. Maar dit is de dag waarop ik me in het ziekenhuis ga melden voor de operatie die, als het goed is, de kanker helemaal uit mijn lichaam zal halen. Reden genoeg dus om op te staan.

Mijn emoties schieten alle kanten op en ik haal diep adem wanneer ik de douche opendraai. Mijn tas is gepakt en om kwart over zes rijdt de zorgtaxi voor. Prima op tijd meld ik me aan in het ziekenhuis. Samen met andere mensen die ook vandaag geopereerd gaan worden, zit ik in de wachtruimte. Ik zie aan hun gezicht en houding dat zij net zo gespannen zijn als ik.

Na tien minuten wordt mijn naam omgeroepen en volg ik een verpleegkundige naar een kamer. Ik ga op een bed zitten en na de controlevragen en de nodige uitleg, kleed ik me uit en hijs mezelf in een papieren operatiejas. Ik probeer me nog enigszins een beetje een decente houding te geven maar dat papieren jasje laat daar niet veel ruimte toe. Ik geef het maar op en laat hangen wat hangt. Ik verwacht dat het toch niet beter gaat worden dan dit.

Daarna word ik de voorbereidingsruimte ingereden en krijg ik een ruggenprik voor de pijnpomp. Dan ben ik aan de beurt en schuif ik op de operatietafel.

De chirurg piept zijn hoofd even om de monitor heen en controleert met mij nog snel even welke operatie hij gaat uitvoeren. Just in case. Long, die bij het pijltje, en lymfeklieren! Check! Ik wilde nog roepen dat ik alleen voor een pedicure kwam maar de narcose was sneller dan mijn grap.

Voordat ik in de gaten heb dat ik onder narcose gebracht wordt, ben ik alweer wakker. Alsof er niets gebeurd is. Maar dat is er wel, ik ben een deel van mijn long kwijt en 3 lymfeklieren, en daarmee hopelijk ook de eventueel verborgen kankercellen.

Op de IC krijg ik een rustig plekje om bij te komen maar ik ben klaarwakker en ik voel me prima. De verpleegkundigen zijn stuk voor stuk fantastisch en het ontbreekt me aan niets. Ik slaap die nacht, ondanks alle piepende monitoren en rondlopende verpleegkundigen redelijk goed.

De volgende ochtend moet ik laten zien dat ik uit bed kan en omdat ik me heel goed voel is dat geen enkel probleem. Dat betekent dat ik naar de afdeling kan en ik word gestript van bijna alle slangen en draden. Het enige dat overblijft is een slang waarmee vocht wordt toegediend. Ik zwaai vriendelijk naar de fantastisch IC verpleging en wordt de lift ingeduwd om daar 2 verdiepingen hoger weer uitgeduwd te worden richting een kamer voor mij alleen. (jippie!)

Oké, de tv deed het niet maar ik was daar toch al niet om me te amuseren. Er was wel aanloop genoeg. Dag en nacht visite van verpleegkundigen die het druk hebben maar zonder uitzondering vrolijk en deskundig zijn en telkens mijn bloeddruk komen meten en pijnmedicatie komen brengen en controleren of ik nog ademhaal. Er worden grapjes gemaakt en ik vind mezelf (zoals gewoonlijk) alweer bijzonder lollig.

Steeds hebben verpleegkundigen het erover hoe bijzonder ze het vinden dat het al zo snel al zo goed het met me gaat. Volgens hen zou ik ook al in een recordtempo naar huis mogen. En dat klopt. Maandag een zware operatie en op donderdag zegt de arts dat hij het ook allemaal wel erg snel vind gaan maar dat hij geen enkele reden ziet om me nog langer daar te houden.

Alle wonden waren gesloten en droog, en ik kon zonder enige moeite door de gangen van het ziekenhuis lopen. Zuurstofgehalte in mijn bloed was prima, geen extra pijnstilling nodig en ik had praatjes voor tien. Ik eet, ik drink, ik plas enz. Alsof ik niet net geopereerd ben. Ik was dus donderdagmiddag alweer thuis💕. Tijd om de tijd te nemen om te herstellen. Netflix, here I come!

Het enige waar ik last van heb gehad is dat er vrijdag ineens veel vocht kwam uit de wond waar de drain heeft gezeten. Na contact met het ziekenhuis was het duidelijk dat het goed was dat het eruit kwam en waar ik op moest letten en in welk geval ik meteen contact met de eerste hulp op moest nemen.

Dat bleek gelukkig niet nodig, het was onhandig en veel gehannes met schone handdoeken enzo want het bleef maar stromen, maar op zondagochtend kwam er als een laatste stuiptrekking nog een laatste gulpje vocht uit en daarna niet meer. Sindsdien sta ik droog.

Op 1 februari heb ik een gesprek met de chirurg en krijg ik te horen hoe de operatie precies is verlopen. Dan worden de wonden bekeken en ik verwacht een sticker voor goed gedrag. Dan hoor ik ook of echt alle kanker verwijderd is en ik nu dus serieus kankervrij ben. En eerlijk, ik weet even niet goed hoe ik hier over voel. Kankervrij…

Maar daarover later meer.