Waarom het interview met Martijn Krabbé me niet loslaat

Toen Martijn Krabbé vorig jaar op Instagram bekend maakte dat hij kanker heeft, koos hij ervoor om het daarbij te houden. Martijn heeft kanker. Punt. Meer is ook niet nodig. Inmiddels zijn we een jaar verder en nu is hij er aan toe om meer te delen. Dat deed hij door middel van een interview in het tijdschrift LINDA.

Met een brok in mijn keel heb ik het interview met Martijn Krabbé en zijn dochter Michelle gelezen. Over de vakantie naar Thailand, zijn hoofdpijn, de hersenbloeding en de diagnose longkanker met uitzaaiingen in de hersenen. En de mededeling dat hij niet meer beter wordt. (LINDA nr 247)

Ik wil het eigenlijk helemaal niet lezen en tegelijkertijd verslind ik elk woord.

Tot het moment waarop Martijn met zijn vrouw en kinderen om de tafel zit en het naar zijn kinderen uitspreekt: uitgezaaide longkanker, stadium vier. Ik voel weer hoe dat is om met je kinderen te moeten delen dat je kanker hebt en niet weet hoe dat gaat verlopen, en ik kan de tranen niet langer tegenhouden.

Huilend heb ik het tijdschrift aan de kant gegooid en woedend riep ik nog: K*TKANKER! En voor het eerst nadat ik zelf in 2023 de diagnose longkanker kreeg was ik in staat om mijn kwaadheid op kanker te bereiken. Ik had blijkbaar andermans kanker diagnose nodig om de woede op mijn eigen diagnose te kunnen toestaan. Het maakt emoties in me los waarvan ik zo hard bezig ben geweest om ze onder controle te houden. Misschien is het de hoogste tijd dat ik het laat komen. Kanker is tenslotte een b*tch!

Ik loop rondjes door de kamer en wanneer de boosheid wat zakt zet ik een kop thee. Dan pak ik toch het tijdschrift weer op, ik wil weten of Martijn ook .. nee, ik wil niet weten, ik moet weten. Maar het legt veel pijnlijke emotie bij me bloot. Dat vind ik lastig. Maar het is goed. En ik zoek bevestiging. En elke keer dat ik denk: ja, zo is het, krijg ik wat ik zoek. De herkenning, de angst, het verdriet. Ik voel zo met hem en zijn gezin mee…

Longkanker is een kankersoort dat meestal pas wordt ontdekt nadat er symptomen zijn. Een prikkelhoest die hardnekkig is, het ophoesten van bloed, kortademigheid, luchtweginfecties die niet overgaan enz. Of zoals in het geval van Martijn Krabbé, een maand lang al een knallende hoofdpijn, wat dus de uitgezaaide kanker in de hersenen bleek te zijn. Het is ook een kankersoort waarvan de meeste mensen niet zullen genezen. Martijn ook niet. En ik voel me schuldig.

Survivors guilt

Ik WEET dat ik er geen schuld aan heb, dat kan ook niet eens, maar toch VOEL ik me schuldig. Omdat ik wel kankervrij mocht worden, ik mag wel door. Survivors guilt noemt men dat en ik heb daar plenty van. Na mijn longkanker diagnose heb ik me nooit afgevraagd ‘waarom ik?’ maar na de kankervrij verklaring kwam wel ‘kankervrij, waarom ik?’ Is dat met een reden? Moet ik daar iets mee? Zo ja, wat? 🤷🏼‍♀️

Martijn had symptomen (de knallende hoofdpijn) waarna hij een hersenbloeding kreeg en er bij onderzoek uitzaaiingen van een longtumor in de hersenen gevonden werd. Dat is een stadium 4 en genezing is dan niet of nauwelijks nog mogelijk.

Ik had, in tegenstelling tot Martijn, geen symptomen, bij mij is de kanker in een vroeg stadium ontdekt. Ik heb littekenweefsel op mijn longen en de radioloog was daar alert op en vergeleek de scan met een scan van een half jaar eerder en zag groei. Littekenweefsel groeit niet dus alle bellen gingen rinkelen. Een PET-CT scan wees uit dat het inderdaad kanker was. Kanker dat zich had voorgedaan als littekenweefsel. Ja, kanker kan dat. Door de snelle ontdekking van de kanker, hadden de uitzaaiingen nog geen tijd gehad om de hersenen te bereiken. Dat maakte het een stadium 3a, kans op genezing aanwezig!

Martijn Krabbé zit de hele dag in mijn hoofd.

Maar het verhaal van Martijn laat me niet los. De man zit de hele dag in mijn hoofd. Ik vind het vreselijk voor hem en zijn gezin. Is het omdat Martijn een bekende Nederlander is? Ik denk het niet, zijn bekendheid maakt alleen zijn verhaal openbaar. Ik denk eerder dat het komt omdat het me met de neus op de feiten drukt, en ik er weer mee geconfronteerd word dat mijn eigen kankertraject zo ontzettend makkelijk anders had kunnen verlopen dan het deed. En ik merk dat ik daar nog steeds niet goed mee kan omgaan. Ja, ik ben kankervrij maar ik vind het moeilijk.

Martijn is het leven anders gaan zien: “mijn leven is zich zo veel meer aan het verdiepen” zegt hij in het interview, en hij vervolgt met: “dit is zoals mijn leven eigenlijk altijd heeft moeten zijn”. Ik herken dat, en vind het zelf de mooiste les die kanker me kon leren. Martijn is nog vastbesloten er iets moois van te maken. Met zijn vrouw en kinderen op reis en zoveel mogelijk van elkaar genieten. Immunotherapie helpt hem daarbij. Hij toont zich sterk en leeft in het nu. Genezing blijkt niet meer mogelijk maar immunotherapie geeft hem, en zijn gezin, gelukkig nog wat tijd. Ik sta aan de zijlijn te roepen: Hup Martijn! Ik gun het hem van harte.

Ik zeg het vaker en ik blijf het zeggen: immunotherapie heeft bij mij het verschil gemaakt. Het is de reden dat ik er nog ben. Ik ben daar dankbaar voor, maar ik voel me ook verschuldigd, ik wil daarom wat terug doen. Dat is de reden waarom ik de Alpe d’HuZes loop dit jaar, om geld in te zamelen voor het KWF zodat er meer kankeronderzoeken zullen worden gefinancierd. Zoveel mogelijk patiënten moeten deze kans op genezing kunnen krijgen.

En ik weet dat ik Martijn Krabbé net als alle andere kankerpatiënten in gedachten mee die berg op neem! En in Martijns woorden: I’m ready to rumble!

Benieuwd wat immunotherapie is en hoe het werkt?

Lees er hier over: Immunotherapie behandeling bij longkanker uitgelegd door longarts dr. Annemarie Becker-Commissaris en Bianca Vastenhout-Clason, casemanager longoncologie. Zij werken in het Amsterdam UMC en zijn betrokken bij Martijns behandeling. (Met dank aan LINDA)

Help ook mee kanker te bestrijden! Doneren kan op mijn actiepagina voor KWF.