Trainen voor Alpe d’HuZes, een verplichte rustdag

Vanochtend was het zo ver. ‘De dag die ik wist dat zou komen’.

Bij het wakker worden was het meteen duidelijk. Naast de zon hing er ook een opstandige bui in de lucht. Ik ga stoppen met trainen voor Alpe d’HuZes. Alles heeft het laatste jaar gedraaid om kanker, ziek zijn, beter worden, herstel, en daarna trainen voor de Alpe d’HuZes, met al zijn tegenslagen die dat oplevert. Sod it! Ik stop ermee. Mopper, mopper, mopper….

Het is teveel geweest.

Wanneer ik ’s nachts wakker word van de kramp omdat ik mijn beenspieren te hard getraind heb is dat niet bepaalt een feestje. Jaja, ik weet het; ik moet l a n g z a a m opbouwen. Het is me vaak genoeg gezegd. Maar doe dat maar eens wanneer je in een flow zit en het naar je zin hebt en ‘ het gaat zo lekkerrr’. De endorfine raast door je lichaam en daardoor voel je je goed. Maar als je niet oppast loop je jezelf voorbij. En dat overkomt me nog te vaak.

Dat besef komt pas echt wanneer je lichaam je keihard terugfluit en je ’s nachts met een van voet tot lies verkrampt been naast je bed staat te janken van de pijn. Ik heb ook nooit eerder gezien dat mijn voet in die stand kon draaien. Kramp op 5 plekken tegelijk in één been moet toch wel een heel duidelijk signaal zijn hè? En dijbeenkramp is de ergste kramp die ik ken. Maar ik ben blijkbaar net zo eigenwijs als ik groot ben.

Soms moet je even stoppen met trainen.

Even op de pauzeknop drukken en wat anders gaan doen. Gewoon voor één dag. Dat is een belangrijke les die ik zelf ook nog leer. En gebruik die dag om te evalueren hoe het gaat. Heb je klachten na de training? Train je teveel? Te vaak? Te fanatiek?

Daarom ga ik vandaag dan ook niets anders doen dan bankhangen en lezen en niet bezig zijn met een stappenplan, gezond eten en trainen voor de bestorming van de Alp. Die opstandige bui is best nuttig maar mag niet bepalend zijn. Natuurlijk ga ik niet stoppen met trainen voor de Alpe d’HuZes, maar ik neem een rustdag. Even iets anders doen. Mijn motivatie vasthouden door een dag los te laten.

Dus ik heb besloten vandaag mijn 24 uur “ik ben er klaar mee” op te nemen. Ik wil op deze dag gewoon bestaan, ademhalen en verder niets. Nee, ik ga mijn aantal stappen niet halen. Ik laat het los, zoals Rose bij Jack deed. Vandaag geen Alpe d’HuZes! Ik zet zometeen een kop T en ga gewoon zitten lezen! Het kan me even niet schelen dat de zon schijnt en het grote buiten roept. Mijn boeken roepen harder.

Momenteel lees ik de Chabotjes.

Het heeft helemaal niets te maken met een alp. Het ene boek is ‘Mijn vaders hand‘, een pijnlijke maar mooie autobiografische roman van Bart Chabot over zijn jeugdjaren die zo anders verliep dan de mijne (dat overigens ook niet volgens het boekje verliep, maar dat terzijde). De openingszin heb ik wel 10 keer opnieuw gelezen: De lente kwam vroeg dat jaar; zo vroeg dat ook de lente zelf het nauwelijks kon bijbenen. Een pareltje van een zin dat de start is van een boek dat is doorspekt met humor maar waarvan ik regelmatig denk: ren, Bart, ren!

En het andere boek dat ik tegelijkertijd lees is het boek Confettieregen van zijn zoon Splinter (de zoon met de meest prachtige jasjes 💕). Een ontroerend verhaal over hoe je jezelf kan zijn wanneer je ‘anders’ bent. De ontkenning, de worsteling en uiteindelijk de viering van wie je bent. Ik heb een zwak voor die knul.

(bovenstaande linkjes voor de nieuwsgierigen onder ons)

Tot mijn grote vreugde vond ik gisteren in een van mijn favoriete mini biebjes het boekenweek geschenk boekje 2024 geschreven door alle Chabotten. Vader Bart, moeder Yolanda, zonen Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm. Iedereen schrijft een verhaal. Zelfs de hond Bril doet een duit in het zakje. Ik denk dat ik vanaf vandaag gewoon maar 3 boeken tegelijk lees.

De training voor de Alpe d’HuZes wacht maar even. Morgen weer een dag, gelukkig.

Le regard de Charles!

Om toch nog een beetje in Franse sferen van de Alp te blijven: ik verheug me op de docu: ‘Le regard de Charles‘, die aan het begin van de avond uitgezonden wordt. Aanrader hoor. Dus als je, net als ik, fan bent… misschien wordt de docu ook nog ergens gestreamd.

Charles Aznavour filmde vanaf 1948 zijn eigen leven en daar is een paar jaar geleden een docu van/over gemaakt. Aangevuld met zijn muziek. Ik heb de docu al eerder gezien maar in mijn leven is er nooit genoeg Aznavour!

Tot slot:

Je ziet, soms ben ik net een volwassene. Dan luister ik naar wat mijn lichaam aangeeft en doe ik wat goed voor me is in plaats steeds maar door te denderen. Ik las daarom een verplichte rustdag in. Vandaag neem ik de tijd voor het voeden van mijn brein met fijne boeken en met de docu over het leven en de muziek van Charles. Ik overweeg zelfs om vanavond lekker een frietje te halen. Lekker rebels en opstandig. Zo training, steek die maar in je zak! Ha!

En morgen? Dan is alles weer goed, en ga ik natuurlijk weer naar de sportschool, haal het aantal stappen volgens het stappenplan en eet ik weer gezond. En ’s avonds naar Franse les. (oef, ik moet mijn huiswerk nog afmaken). Soms moet je even op de rem trappen om daarna weer door te kunnen. Je dacht toch niet dat ik echt ga stoppen met de Alpe d’HuZes? Mais non!

Aujourd’hui je vais lire et demain je vais m’entraîner à nouveau!

Parce que l’Alpe d’HuZes m’attend. 😊