Ruim een week later. Hoe gaat het nu?

Je hebt van die dagen in je leven die je heel graag nog eens over zou willen doen. Dit zijn ze niet. En toch ga ik het over een paar weken weer doen. Want het moet. Tenminste, als ik wil genezen.

Als je te maken hebt met kanker, leef je in een wereld waar je niet voor hebt gekozen. Maar waar je wel je weg in moet vinden. Kanker trekt een wissel op je leven, je hele wereld staat op zijn kop en niets is meer hetzelfde. En ik ben iemand die graag de touwtjes in handen heeft. Bij chemo is dat dus helemaal niet het geval. Er zijn helemaal gewoon helemaal geen touwtjes meer.

Na de eerste 2 dagen, waarin het goed ging (effect van de immuuntherapie?), werd het op dag 3 een ander verhaal. Bij het opstaan voelde ik me al heel anders en dat gevoel wordt met de minuut erger. Binnen no time dendert er een sneltrein over me heen en ik kan niet anders doen dan het ondergaan. Ik heb 0,0 controle over wat er allemaal in mijn lichaam gebeurt. Maar het is veel. Het is heftig. En het is onvoorspelbaar. En alles komt tegelijk. Het houdt maar niet op. Je kan je er op voorhand geen voorstelling van maken hoe het voelt totdat je het ervaart.

Buiten dat dit op zich al heel zwaar is, gebeurt er ook wat in mijn hoofd. Het gevoel van vervreemding van wie ik ben en de eenzaamheid hierin is groot. Ik leef in een bubbel en die bubbel heet Longkanker. Ik ben ineens een kankerpatiënt. Ik ben vanaf nu ‘Els, die met longkanker’.

Door het niet kunnen eten en niet kunnen drinken ben ik in 3 dagen al ruim 4 kilo aan spierkracht verloren. De chemo vraagt zoveel van mijn toch al chronisch zieke lijf dat ik constant in slaap val. Dutjes, de hele dag door. Of ik wil of niet. Dutjes. Ik wankel naar het toilet en hou me vast aan de douchestang wanneer ik douchen ga.

Het emotionele effect is vreemd. Mijn huis voelt niet langer als mijn thuis, ik kan nog geen 2 zinnen achter elkaar lezen en ik herken mezelf niet wanneer ik in de spiegel kijk. Niets voelt meer zoals het was. Het is chaos in mijn hoofd en chaos in mijn lichaam. Ik kan alleen maar hopen dat de chemo werkt en zeg soms zachtjes hardop: Hup chemo! Doe je best!

’s Avonds durf ik amper nog te gaan slapen en stel het naar bed gaan uit. Alleen in die donkere kamer, in dat verder lege, grote bed is de nacht geen welkome gast. Ik ben nog nooit zo ziek geweest dat maakt me bang voor wat de nacht me aan onverwachte dingen brengt. En natuurlijk doen de vele telefoontjes en appjes van de kinderen me goed. Maar ik mis Iemand die een oogje in het zeil houdt of het wel goed blijft gaan. Een arm om me heen, een kus op mijn hoofd, iemand die zegt: hou vol, het komt goed!

En dan komt de eerste onbedwingbare huilbui. Ik zit op de rand van mijn bed en de tranen komen vanuit mijn tenen. Ik huil net zolang totdat er een gevoel van rust over me heen komt. Dat had ik nodig. Dan pas val ik in een diepe slaap. En zo sukkel ik de chemo dagen door. Steeds meer overtuigd dat ik geen tweede kuur ga doen. Nope. No way! Zeker weten.

En dan na dagen trekt de ellende langzaam uit mijn lijf en komt er weer een beetje een gevoel van controle terug. Dan realiseer ik me dat ik dit over twee weken weer moet gaan doen als ik beter wil worden. Ik heb immers kans op genezing. En natuurlijk wil ik genezen. Ik wil mijn leven terug. Ik heb plannen, dromen en (klein)kinderen. Ik ben nog niet klaar met dit leven. Ik wil mijn kanker in de bek spugen en het leven bij de ballen grijpen!

Dus, ik heb twee weken waarin ik mezelf weer bij elkaar moet rapen en zover moet komen dat mijn lichaam weer een chemokuur aan kan. Twee weken om de kilo’s er weer aan eten, energie te krijgen en geestelijk aan te sterken. Het lijkt nog een onmogelijke opgave maar ik weet ook dat ik er voor ga.

Deze eerste kuur heeft me geleerd dat ik de volgende kuur anders moet gaan doen. Hoe weet ik nog niet, daarvoor ga ik eerst met mensen die er verstand van hebben praten. Nu ik een beetje weet wat me te wachten staat wordt het ook duidelijker waar ik behoefte aan heb. Daar ga ik achter aan. Dit keer toch een beetje meer controle pakken. Dat lijkt me een goed begin.

En die chemo die ik ‘niet nog een keer’ zou doen, ga ik natuurlijk gewoon nog een keer doen. Zo vaak als het nodig is.

HUP CHEMO!