Opstaan en weer doorgaan..

Opstaan en weer doorgaan is niet altijd eenvoudig. Maar het alternatief is blijven liggen, en dat vind ik geen optie. Dus sta ik, sla het stof van me af, en ga ik door.

Mijn kanker traject was vrij kort maar heftig en heeft als voordeel dat ik in relatief korte tijd ook weer kankervrij verklaard ben. De behandeling was van het soort ‘een kernbom op een tumor gooien’. Effectief, maar oh zo verwoestend voor de overige cellen. En het zal een tijd duren voordat zich dat herstelt. Als het al herstelt. Maar daar is mee te leven, letterlijk.

Sinds een paar weken ben ik bezig met oncologische revalidatie en daar merk ik toch wel dat ik door de behandeling veel ingeleverd heb aan kracht en energie. En ik ben ook nogal eigenwijs, dus wat ik kwijt ben wil ik per se terug en dan nog meer.

Dus ploeter ik op de loopband en sloof me uit op de krachttoestellen. Ik huf en ik puf en ik zweet maar ik ben blij dat het kan. Ik begin er zelfs wat plezier in te krijgen maar het is nog lang geen tijd om mezelf in een sexy Gymshark outfitje te hijsen. Wees daar dankbaar voor.

Ik heb haast met leven en dus ik hol door de dag of ik sta stil, moe van het hollen. Dus dat moet beter in balans, en daar gaat de ergotherapeut me bij helpen. Maar er is een wachtrij. Ik ben duidelijk niet die uit balans als een kip zonder kop door de dagen rent. Ik moet nog wat geduld hebben maar kanker heeft me ongeduldig gemaakt. Ik heb haast, maar ja, dat weet de ergotherapeut dus nog niet.

Ik mag dan wel kankervrij zijn, ik zit toch nog steeds gemiddeld 3 dagen in de week in het ziekenhuis. Ik ben er kind aan huis. Ik ga van afspraak naar afspraak. Revalidatie, gynaecoloog, dermatoloog, oncoloog, neuroloog, scans, bloedwerk, uitslagen… Ik denk dat ik binnenkort wel een eigen parkeerplaats krijg. Ik vind dat natuurlijk ook wel zeer terecht.

Dus het zal niemand verbazen dat ik ben begonnen een lijstje te maken met goede voornemens:

• Zo moet ik van mezelf gezonder eten. Ik ben namelijk iemand die lastige gevoelens weg eet en kanker is een grote bal van lastige gevoelens. Dus ik moet mezelf er steeds aan herinneren dat drop en chocolade niet in de schijf van vijf staan. Persoonlijk vind ik dat een grote blamage maar ja.. het blijkt echt zo te zijn.
• Op tijd naar bed gaan staat ook op het lijstje, maar het lukt nog niet zo heel erg. Maar op avonden waarop het wel lukt lig ik trots de halve nacht naar het plafond te staren. Maar ik lag dan toch maar mooi op tijd op bed. Top!
• Ook op mijn lijstje: Tai Chi of een ander soort van ontspanning om de chaos in mijn hoofd meer onder controle te krijgen. Want de kanker is weg uit mijn lichaam maar nooit uit mijn hoofd.

Elke dag weer zeg ik tegen mezelf: Els, je moet blijven opstaan en weer doorgaan! Begin bij het begin! Van nul af opbouwen. Met kleine stapjes omdat ik mezelf niet voorbij wil lopen (no pun intended). En kleine stapjes is ook vooruitgang. Zo zeg ik al vaker ‘nee’ tegen mezelf wanneer ik langs de chocoladeafdeling in de supermarkt loop en lukt het ook al wat vaker om gezonder te eten. En dat voelt goed.

Wanneer het kan ga ik een stukje wandelen, genietend van de zonnige dagen, de fluitende vogels en het verse groen in de natuur. Het stimuleert me en ik word er zo blij van! Zelfs de pijn in mijn voeten kan me dan niet tegenhouden. Maar ook aan de schoenen wordt weer gewerkt.

Opstaan en weer doorgaan dus.

Beetje bij beetje bevecht ik zo de vervelende nawerkingen van de chemo- en immuuntherapieën. De neuropathie, de steeds ontstoken ogen, de vermoeidheid, de kapotte slijmlagen, de slappe spieren, het haperende lijf, de pijn en vooral de chaos in mijn hoofd. Rustig aan opbouwen, blijven werken aan vooruitgang. En zolang die groei er is blijft de Alpe d’HuZes als stip op de horizon staan. Ik moet gewoon elke dag opstaan en weer doorgaan.

Kortom, het begin van de training is begonnen!

I’m going to do this!