Op zoek naar een beetje normaal.

En dat is wat ik vandaag gedaan heb. Ik had er veel behoefte aan om mijn brein een tijdje helemaal uit te zetten. Even niet denken aan kanker, chemo, ga ik mijn haar verliezen en of de chemo zijn werk wel doet, enz enz. Ik zocht een stukje normaal. En wat doe je dan op een zonovergoten doordeweekse dag in oktober? Dan ga je naar het bos! Ik ❤️ het bos!

Oktober in het bos betekent paddenstoelen, kastanjes, vallende blaadjes in allerlei mooie kleuren en blije loslopende honden die elke 5 meter wel weer iets nieuws te besnuffelen hebben. En laat dat nou net de dingen zijn waar ik heel blij van word.

De chemo in mijn lichaam kan daar niets aan veranderen. Het moet gewoon zijn werk doen terwijl ik geniet van het buitenzijn. Het bos ziet er niet anders uit dan anders maar ik voel dat er verandering in mij zit. Ik voel me kwetsbaar en onzeker. Mijn lichaam is bezig met te proberen om mij in leven te houden en ik kan niets anders doen dan daar dankbaar voor te zijn.

En omdat ik toch spierkracht moet opbouwen kan dat prima tijdens het wandelen in het bos. De bodem is oneven maar veert mee en is dus prettig voor de spieren. En natuurlijk is er genoeg te zien. Prachtige bomen en slingerende paden. En overal gebeurt wel iets, ik zag boomklevertjes en hazen en er bloeide zelfs een rhododendron! Het was dik genieten. Nergens kom ik zo tot rust als in de natuur.

Op mijn gemak heb ik daar rondgelopen, niet te ver het bos in want ik verdwaal nog op een natte krant. En dan moet er weer een helikopter de lucht in om me te zoeken terwijl ik moet overleven van het regenwater dat ik opgevangen heb en de bessen van de ribes of zoiets.. Oké, oké ik sla een beetje door.

Ik heb nog wat leuke gesprekjes gehad met mensen die hetzelfde idee hadden als ik, nog even genieten van wat waarschijnlijk de laatste mooie warme dag van het jaar is. En voor hun was ik gewoon een mevrouw die ook een boswandeling maakte. Daar was dat stukje normaal waar ik zo’n behoefte aan had. En ik heb het heel bewust binnen laten komen.

Op weg naar de auto besloot ik dat ik eigenlijk nog helemaal niet klaar was met het bos, de zon en het genieten. Ik heb me omgedraaid en ben naar ’t Appeltje gelopen en heb daar een fijne zonnige zitplaats uitgekozen. Ik heb mezelf op verse gemberthee en een appelpunt getrakteerd en moe maar heel tevreden een eind gebreid aan een heerlijke middag.

Wat ik vooral geleerd heb deze middag is dat na chemo, hoe ziek ik er ook van word, er gewoon weer dagen komen waarvan ik geniet en waar je naar uitkijkt.

Ik denk dat dat misschien wel is waar ik echt naar op zoek was, de geruststelling dat er straks gewoon weer een vorm van normaal is. En dat ik die vorm zelf kan bepalen. Dat is de kers op de taart!

Er is niet alleen maar licht aan het eind van de tunnel,
je kunt ook lichtjes in de tunnel ophangen

Marc de Hond (✝︎2020)