Nieuws om te vieren!

De dag van de Pet Ct scan was een moeilijke dag voor me. Ik stond al op met een gevoel van: ik wil dit niet meer. Ik wil mijn leven terug! Ik wil niet meer steeds naar het ziekenhuis voor vervelende onderzoeken en ik wil niet overal maar last van hebben.

Ik wil weer normaal kunnen eten, niet alleen maar yoghurt omdat mijn mond van binnen zo kapot en ontstoken is dat ander voedsel niet mogelijk is. Ik wil weer onder de mensen kunnen zijn zonder angst voor ziektes omdat mijn weerstand zo laag is.

Ik wil dat mijn haar weer voller wordt en dat die vreemde vlekken en jeukende plekken op mijn lichaam en in mijn gezicht weer verdwijnen. Ik wil dat mijn gewrichten niet zo’n pijn doen en ik wil.. ik wil.. ik wil.. lekker opstandig dus.

Maar ik wil ook de kanker uit mijn lijf, en daarom ga ik door dat scan apparaat. Dus stap ik in de auto en rij ik naar het ziekenhuis en ga ik braaf de scan laten maken.

Drie dagen later is het oud en nieuw en wens ik mezelf een goede gezondheid toe en hoop ik op een gunstige uitslag.

Op 2 januari 2024 is het zover. Gespannen ga ik op weg naar het ziekenhuis, meld me aan en neem plaats in de wachtruimte. Uitgerekend nu loopt het spreekuur extra uit. De spanning loopt op. Ruim een half uur later dan afgesproken roept de oncoloog me binnen. He, zegt hij opgewekt, ben je alleen vandaag? Ja, soms mag ik dat, grap ik.

De toon van zijn stem stelde me enigszins gerust. Daarop zeg ik dat verkoudheid de reden is dat er dit keer geen kind mee kon komen. Alsof ik hem wat nieuws denk te vertellen ga ik verder: Mijn lage weerstand of, zeg maar, geen weerstand maakt dat dat niet verstandig is. Hij gunt me mijn nerveus gedoe en knikt begrijpend.

We gaan zitten. Goed, zegt hij, kijk hier maar eens naar. Hij draait het scherm naar me toe en ik kijk maar zie niets. Ja, ik zie de scan van mijn bovenlichaam maar dat is het dan. Ik zeg: waarnaar?? Inderdaad, reageert de arts, nergens naar! Er is zo weinig activiteit in de longtumor dat het niet eens meer zichtbaar is op de scan en de lymfeklier is zelfs genormaliseerd! Ik kijk nog eens goed maar er is echt nergens een ‘lampje‘ te zien. Niks, nakkes, nada!

Is dit wel mijn scan? Oh ja, daar staat mijn naam! Wil dat zeggen dat ik kankervrij ben? vraag ik vol ongeloof. In principe wel, was het antwoord, echter je bent nog niet genezen. Huh? Kankervrij maar niet genezen?

Hij legt uit dat er ondanks dat er op de scan niets meer te zien is het wel zo kan zijn dat er nog enkele kankercellen verstopt kunnen zitten. Dat weet je dus niet. Maar, benadrukt hij, deze uitslag is het beste resultaat dat mogelijk is en een eventuele operatie is de hoofdprijs!

We bespreken de optie om me te laten opereren en de hele kwab weg te laten halen. De rechterlong heeft drie kwabben en de tumor zit in de bovenste kwab. Deze kwab kan ik missen zonder daar negatieve gevolgen van te hebben. Het effect van het verwijderen van de kwab is dat daarmee ook de eventuele verstopte kankercellen worden weggehaald. Daarnaast wordt er dan ook de lymfeklier en voor alle zekerheid ook de twee aangrenzende lymfeklieren weggehaald.

Een andere optie is om niet te opereren maar dan gok je erop dat er geen cellen verstopt zitten en dan is het afwachten op wat er gaat gebeuren. De beslissing ligt bij mij zegt de arts. Ik weet dat wanneer ik niet laat opereren ik me steeds zal afvragen wat er zich in mijn lichaam afspeelt. Zitten er nog achtergebleven kankercellen? Worden die actief? Zo ja, wanneer? Nee, kanker is grillig en onverwacht. En dit zal voelen als een tikkende tijdbom in mijn lichaam. Kortom, de afspraak bij de chirurg staat in de agenda!!

Door deze goede uitslag loop ik al dagen met een grote grijns op mijn gezicht rond.

Ik besef dat alles heeft meegezeten. Nou ja, op de reactie op de bijwerking na dan, maar ook die zijn het waard om in relatief korte tijd zo’n fantastische uitslag voor elkaar te krijgen.

En of ik na de operatie überhaupt nog immuuntherapie nodig heb als nabehandeling is ook nog maar de vraag. Bij zo’n goede uitslag is dat misschien zelfs niet eens nodig. Maar goed, eerst maar opereren en dan zien we wel verder. Ik krijg mijn leven terug.

En wie dan leeft, die dan zorgt. Toch?