Licht bewolkt met kans op (huil)buien.

Nou, stel je voor dat je net bent verteld dat je kankervrij bent. Dat je het gouden ticket hebt gewonnen voor het meest onvoorspelbare pretpark ooit: het leven. Maar laten we eerlijk zijn, het is niet alsof je meteen uit de kliniek rent en een vreugdedansje doet op straat. Nee, het is eerder alsof je probeert te navigeren door een emotioneel doolhof met een navigatie die alleen maar in het Grieks is geschreven.

Eerst is er de blijheid over het nieuws. Je wil het eigenlijk wel van de daken schreeuwen, rondrennen en juichen en iedereen die je tegenkomt knuffelen alsof je net de loterij hebt gewonnen. Maar nog voor je bij de auto bent slaat de realiteit al toe. Je realiseert je ineens dat je door een enorme mentale en fysieke achtbaan bent gegaan, en nu ben je een beetje in de war. Het voelt alsof je een soort emotionele salade bent – een mix van dankbaarheid, angst, vreugde en de plotselinge behoefte om al je favoriete snacks tegelijkertijd te eten.

De eerste emotie die je overspoelt is opluchting. Het voelt alsof je zojuist een marathon hebt gerend en eindelijk de finish hebt gehaald. Je wilt schreeuwen van geluk, maar je bent ook zo uitgeput dat het klinkt als wat zielig gepiep. Je begint je af te vragen of het echt is, of dat de dokter misschien een grapje heeft gemaakt en je elk moment opbelt en je gaat vertellen dat het een vergissing was.

Dan komt de tweede golf. Je begint te beseffen wat je allemaal hebt doorstaan. Het is alsof je in de spiegel kijkt en ziet dat je een superheldencape draagt, je flext je spierballen en je realiseert je dat je de hele tijd een gevecht hebt geleverd zonder dat je het doorhad.

Dus wat doe je? Je begint te huilen, maar dit keer van pure overweldiging. Misschien barst je zelfs in tranen uit terwijl je in de rij staat bij de supermarkt omdat je niet kunt beslissen tussen pasta of rijst. Je probeert jezelf weer op te bouwen dus laat de mensen maar kijken. Ze doen maar.

En dan, als een verrassingsfeestje dat je niet had zien aankomen, komen de stemmingswisselingen. Joepie! Je zit op een emotionele achtbaan die sneller gaat dan je ooit had gedacht. Het ene moment voel je je de koningin van de wereld, het volgende moment lig je op de bank te luisteren naar trieste muziek en vraag je je af waarom ze eigenlijk geen Oscars uitreiken voor het overleven van ziekte. Ik zou mezelf meteen nomineren.

Tenminste, zo ging het bij mij.

In mijn hoofd is het licht bewolkt met kans op (huil)buien.

Maar weet je wat? Dat is allemaal oké. Omdat juist in die chaos van emoties en gedachten ik besef hoe veerkrachtig en sterk ik eigenlijk ben en dat is iets om echt trots op te zijn. Dus ja, de emotionele verwerkingsperiode na het verslaan van kanker voelt als een wilde rit, maar hé, ik heb kanker doorstaan, dus ik kan alles aan. Die superheldencape staat me goed en ik voel me als een Avenger die net Thanos heeft verslagen.

En de oncoloog heeft niet meer gebeld, het was dus geen vergissing. Ik ben echt kankervrij! Het begint door te dringen: ik ben een kanker overlever! Ik hoor bij ‘Zij die door mogen’.

Als ik zo uitgehuild ben ga ik even een vreugdedansje doen op straat!