In volledige remissie!

Op 1 februari had ik een controle afspraak bij de chirurg. Nerveus zat ik in de wachtkamer te wachten op wat ging komen. Door mijn hoofd raasde allerlei doemscenario’s voorzichtig afgewisseld met eventueel fantastisch nieuws. Op die manier probeerde ik mezelf voor te bereiden op lastig nieuws.

Is er niets raars gevonden? Is alles schoon? Er was sprake van een jaar lang om de drie of zes weken immuuntherapie als nabehandeling. Het was chaos in mijn hoofd. Ja, het zijn slopende minuten in die wachtkamer.

Toen ik na tien uur wachten, tenminste zo voelde het, binnen werd geroepen en ik richting de arts liep, overwoog ik even om in plaats daarvan ineens rechtsaf te slaan en naar de uitgang te rennen. Maar ja, rennen was niet eens een optie dus dan maar naar binnen.

Gelukkig laten artsen je niet graag lijden wanneer het om een uitslag gaat dus voordat ik goed en wel zat vertelde hij al dat hij alleen maar goed nieuws voor me had. Dan was dat maar meteen duidelijk, en ik ben hem er dankbaar voor.

Na het controleren van de wonden, die er overigens prima uitzien, vertelde hij dat de operatie heel goed en vlot verlopen is. Alles werkte mee. De long is succesvol platgelegd waarna de bovenste kwab verwijderd is. De lymfeklieren die ook weggehaald zijn, bleken na onderzoek ook helemaal kankervrij. Er is, op dit moment, geen enkel spoor van kanker in mijn lichaam te vinden.

(Een patiënt is in volledige remissie als er bij de medische onderzoeken geen enkele afwijking en geen enkele kankercel meer in zijn lichaam gevonden wordt. Er is pas sprake van genezing als er nog een extra periode overbrugd is.)

Ook zei hij dat in het MDO gesprek besloten is dat er geen reden is voor nabehandeling. Geen chemo, geen immuuntherapie.. helemaal niets. Nou ja, behalve de controle scans dan he. En dat was fantastisch nieuws want ik moest er niet aan denken om nog een jaar lang alle dagen ziek te zijn.

Na de chirurg ging ik door naar het oncologie centrum waar mijn oncoloog me met een heel brede glimlach op zijn gezicht opwachtte. Het was zo fijn om dat te zien. Samen spraken we over oncologische revalidatie en over de periode die zich nu zou gaan aandienen.

Een emotionele periode na de behandeling van verwerking die vaak erg onderschat wordt. Klopt, ik ben meteen al emotioneel incontinent. Ik ga van lachen naar huilen en weer terug in 0,02 seconden. En toen zat ik nog maar in de auto op weg naar huis.

En je zou misschien denken dat hier de vlag uithangt, taart op tafel en bloemen in een vaas. Nou eh.. nee. In volledige remissie blijkt nog helemaal geen holadiejee stemming op te leveren. Natuurlijk ben ik waanzinnig blij met de uitkomst van de operatie maar ik worstel met ‘kankervrij’ zijn omdat ik nog ‘u heeft kanker‘ zit te verwerken. Dan maakt ‘u bent kankervrij‘ minder indruk.

Bang dat het allemaal tevergeefs is geweest. Bang dat de kanker terugkomt. Pijn in mijn zij? Ik denk: een uitzaaiing in de andere long. Een paar steken in mijn hoofd: zie je wel, toch uitzaaiingen in mijn hersenen. Een pijnlijke onderrug: de kanker vreet zich een weg door mijn botten. Mijn lijf is kapot en schuwt het niet me dat luid en duidelijk te laten weten dus mijn hoofd maakt overuren.

En om het kankervrij zijn nieuws te ‘vieren’ lag ik diezelfde middag letterlijk op de koude vloer met heftige pijnen in mijn bovenlichaam. Dat begon met niet lekker worden, zweten en het idee dat er iets mis gaat met de longen. Het liggen op de koude vloer geeft dan wat verlichting omdat het mijn temperatuur wat omlaag brengt. Een truc die me vaker helpt wanneer ik ziek ben. En het heeft als voordeel dat ik niet meer kan omvallen.

Ik kon niet goed bepalen waar de pijn nou vandaan kwam, maar het was heftig. Was er iets mis met de geopereerde long? Waren het spieren die verkrampten? Die hebben door de operatie natuurlijk ook een knauw gehad. Heb ik een hartaanval? Ga ik alsnog dood, hier op de koude vloer? Komt dit ooit nog goed? En bel ik 112, of wacht ik even af?

Ik heb even afgewacht en langzaam voelde ik verlichting komen en krabbelde ik, letterlijk en figuurlijk, weer op. Maar wat was ik moe! Uitgeput zelfs. Op dat moment besloot ik dat ik een stap terug zou doen. De pijn was misschien gewoon een waarschuwing. Het ging zo goed met me dat het zomaar zou kunnen dat ik wat overmoedig ben geweest met wandelen, boodschappen doen en het huishouden.

Ik was ‘vergeten’ dat het pas 2 weken geleden is dat ik een zware operatie heb ondergaan. Ik ga daarom de komende dagen eens fijn op de bank doorbrengen. Rust pakken. Marvel films kijken, dutjes doen en wat lezen. Hoewel je bij ‘lezen’ ook niet te veel moet voorstellen want mijn concentratievermogen en geheugen zijn van het niveau fruitvlieg.

Ook dat is even wennen. Dit is nu mijn zone en daar moet ik het nu maar even mee doen. Van hieruit kan ik werken aan steeds een beetje beter, steeds een beetje meer.

Duidelijk is wel dat er een nieuwe ‘voor en na‘ is in mijn leven. Mijn oude leven en mijn tweede kans leven. Ik moet nog wel uitvogelen hoe je onbekommerd kan genieten van je tweede kans leven wanneer je elke dag het stemmetje in je hoofd hebt dat wijst op hoe wankel het leven is. Is dat überhaupt te doen?

Hoe gaan andere kankerpatiënten hier in hemelsnaam mee om?

Nee, één ding is me wel duidelijk: kankervrij zijn voelt nog even niet het feest waar ik op hoopte.

Ik kan de slingers nog even niet vinden.

Maar dat gaat zeker weten goed komen.