Ik kwam een bekende tegen…

Na een hartelijk: hey jij! Hoe-ist? en het uitwisselen van wat nieuwtjes, vroeg ze me: En? Hoe gaat het eigenlijk met het lopen? Want jij ging toch voor de Alpe d’HuZes trainen?

Tja, langzaam aan .. moest ik bekennen, het duurt allemaal wat langer dan ik hoopte. Oh, was haar reactie, is de Alpe d’HuZes lopen dan toch niet zo’n goed idee??

Moet jij eens opletten, dacht ik.

Het is een prima idee! Natuurlijk ga ik de Alpe d’HuZes lopen. Want het gaat dan wel langzaam, het is niet zo dat ik niets doe. Ik ga twee keer in de week naar de oncologische revalidatie en een keer naar de ergotherapeut. Om van mijn door chemo aangetaste spieren de stalen kabels te maken die ik zo ambieer.

Daarnaast ga ik naar de podotherapeut en heb ik een nieuwe orthopeed. Er wordt hard gewerkt aan nieuwe schoenen. Ik hoop dat het mooie wandelschoenen worden.

Daarnaast doe ik thuis voetoefeningen en probeer ik al mijn spieren soepeler te maken. Rekken en strekken is mijn nieuwe mantra. Want mijn spieren moeten weer aansterken en mijn voeten moeten überhaupt in staat zijn om die Alp te tackelen. Allemaal als voorbereiding op het echte trainen.

Ondertussen werk ik ook nog aan de andere pijlers die er voor mij nodig zijn om de klim te kunnen maken. Zo maak ik al steeds vaker betere keuzes in wat ik eet en dat merk ik niet alleen in mijn energielevel maar ook in mijn gewicht. De eerste paar kilo’s zijn eraf (YAY!). Ik beweeg meer en zit minder. En ik heb zowaar momenten waarop ik denk dat ik straks die berg zomaar in recordtempo op kan. Zo’n moment duurt meestal maar héél kort maar vooruit, het is er toch maar mooi.

Maar ik heb natuurlijk ook mijn minder goede dagen,

dan gaat het ‘beter eten’ plan als eerste overboord en duw ik zo weer een reep chocolade achter de huig. Vooral wanneer er een controle scan aan zit te komen. Maar dan ben ik gewoon maar wat aardiger voor mezelf en laat het voor wat het is. Want ik snap best dat die chocolade te maken heeft met het wegeten van mijn angst voor de uitslag. Niks menselijks is mij vreemd, zie je maar.

De scan zelf, het infuus, de radioactieve vloeistof, het stil liggen, het smalle bed schuivend onder de brede, zoemende ring, de radiozender die doet alsof er niets aan de hand is; het is bekend. De uitslag laat je weten of je wel of niet meer tijd krijgt.

Dus de tijd rondom de scan gun ik mezelf de troost van chocolade.

In andere gevallen laat ik die reep chocolade toch steeds makkelijker in het schap liggen omdat ik inmiddels het effect van die reep op mijn energie ben gaan voelen. Wanneer ik ’s avonds lekker zit te snaaien ben ik de volgende ochtend namelijk niet vooruit te branden.

Dan zit ik als een zombie wat vaag voor me uit te staren en duurt het een halve ochtend en twee grote koppen koffie voordat ik me weer in beweging kan zetten. Dat verschil voel ik echt steeds duidelijker. Dus laat ik de chocolade lekker in de winkel liggen, wachtend op iemand anders die misschien op dat moment behoefte heeft aan een stukkie troost.

Trouwens,

op het vlak van sporten ben ik, al zeg ik het zelf, ook heel goed bezig. Eerst was daar de EK (hup Oranje!), ondertussen begon de Tour de France (hup Vingegaard!) en zo’n vijf dagen nadat de tour afgelopen is beginnen de Olympische Spelen (hup Nederland!). Ik volg het allemaal. Dik genieten! Nee, dat sporten zit wel goed. Ik voel me met de dag fitter worden. 😉

En ik heb er zowaar zin in.

Het moet niet gekker worden.