Hoe revalidatie in het ziekenhuis bijna leek op een baan

Je weet dat je te vaak in het ziekenhuis komt wanneer de receptioniste die je, op weg naar de revalidatie, op de gang tegenkomt aan je vraagt op welke afdeling je werkt.

Ze heeft me zo vaak door de gangen zien lopen dat ze dacht dat ik een collega was. En het begon ook wel een beetje zo te voelen. Alleen, ik werd uitbetaald in herstel en gezondheid.

Maar ik kon inmiddels elke andere patiënt vertellen welke kant deze op moest om op de afdeling te komen waar ze moesten zijn en, ook niet onbelangrijk, waar de dichtstbijzijnde toilet te vinden is.

Ik heb tenslotte een half jaar oncologische revalidatie achter de rug. 2 x fysiotherapie en 1 x ergotherapie per week. Daarnaast waren er afspraken voor controle scans en afspraken met de oncoloog, neuroloog, gynaecoloog, dermatoloog en orthopeed. Omdat de chemo erin gehakt heeft en ze graag wat dingen in de gaten wilden houden. Wanneer je zo vaak naar het ziekenhuis gaat is het dus niet verwonderlijk dat de receptioniste dacht dat ik er werkte.

Bijna dagelijkse routine

Het was wat je noemt, een druk half jaar. En ik ben blij dat deze week mijn revalidatie is gestopt, want ik was er zelf ook wel klaar mee. Het was zo’n routine geworden.

Ik kon bij wijze van spreken met mijn ogen dicht naar het ziekenhuis in Roosendaal rijden, parkeren op de parkeerplaats bij de polikliniek, aanmelden bij de zuil in 0.3 seconde, de receptionistes en gastvrouwen begroeten en de gang door stiefelen naar de revalidatie afdeling.

De langste weg, want dan had ik die stappen alvast binnen en waren mijn spieren al wat opgewarmd. Iets met twee vliegen in één klap.

Tijdens mijn eerste chemobehandeling verloor ik in drie dagen tijd maar liefst 4,5 kilo aan spiermassa. Het was niet de laatste chemo, dus mijn spierkracht ging snel achteruit. Resultaat was dat ik nog geen deuk in een pakje zachte boter kon duwen.

Dus met het oog op het lopen van de Alpe d’HuZes hebben we gewerkt aan het opbouwen van spierkracht. Dat gaat langzaam want mijn spieren waren daar niet zo enthousiast over als ik, maar ik voelde me steeds sterker worden en dat pakje boter is ook geen probleem meer.

Sportschool.

Maar nu is de revalidatie opgehouden. En nu?

Om te beginnen heb ik me aangemeld bij de sportschool en ik ga daar trainen. Vasthouden wat ik opgebouwd heb en van daaruit verder opbouwen, sterker worden.

Daarnaast heb ik mijn werk in het theater weer opgepakt en ga ik 1 avond in de week naar de Alliance Francaise voor Franse lessen. Kortom, ik durf weer vooruit te kijken en plannen maken voor de toekomst. Oh, ik heb zelfs een nieuwe bank gekocht, en de auto een beurt laten geven want die moet nog wel even mee. Net als ik.

Maar nu die sportschool hè. Zoals ik zei, ik heb me aangemeld. Maar ik ben er nog niet geweest. Nee joh, dat ligt niet aan mij, dat is de schuld van de nazomer 😇. Moet die maar niet zo lekker zijn.

Vanochtend bijvoorbeeld, ik was er klaar voor om naar de sportschool te gaan maar de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Tja, als het gaat tussen een sportschool of de natuur dan is de keuze niet moeilijk.

Met de zon op mijn oude knoken en de wind door mijn haar heb ik vanochtend een rondje (4,5 km) gewandeld. Toen zat ik aan mijn stappen tax van vandaag.

Het stappenplan: consistentie in beweging

‘Consistentie’ een woord waar het om draaide tijdens mijn revalidatieperiode. Ik leerde dat consistentie belangrijk is. Mijn fysiotherapeut legde uit dat grote schommelingen in activiteit, zoals 14.000 stappen op één dag en vervolgens maar 2.000 de dag erna, wat veel te vaak gebeurde, heel slecht zijn voor mijn spieren.

Zo ontstond het “stappenplan” – een plan waarbij ik elke dag hetzelfde aantal stappen zet en dat langzaam opbouw. Consistent dus. Momenteel loop ik tussen de 7000 en 8000 stappen per dag. Elke dag. Tot ik voel dat ik naar 8000/9000 kan, dan ‘level ik up’.

Ook op dagen waarop ik eigenlijk liever op de bank, onder een dekentje de ene na de andere fijne film zou streamen. Ook dan moet ik lopen. Dat is soms best lastig maar ik merk dat het werkt. Dus ik zet braaf al mijn stappen.

Af en toe mag er een uitschieter zijn, maar het belangrijkste is om de volgende dag weer terug te gaan naar het plan. Het aantal stappen halen hoeft ook niet per se met een wandeling, dat kan ook met boodschappen doen, een dagje weg en de dagelijkse dingen in en rondom het huis. Zolang ik maar aan het aantal stappen kom.

Conclusie:

Mijn revalidatieperiode heeft me veel geleerd over hoe belangrijk beweging, consistentie en krachtopbouw zijn. En waarom ik dat nodig heb voor langdurig herstel.

De sportschool gaat me helpen om ook in de winter actief te blijven. Zo kan ik ook met krachttraining werken aan mijn doel:

Het lopen van de Alpe d’HuZes

Stip —> horizon! 😉