Hoe alles mee hebben zitten ook tegen kan zitten

Het is me al een paar keer gezegd: het zit je allemaal zo fantastisch mee. Wat een geluk. En ja…

• De kanker is bij toeval ontdekt en was nog in een vroeg stadium
• De primaire tumor was langzaam groeiend
• Er was maar één uitzaaiing naar een lymfeklier en die lag vlakbij de tumor
• En zijn dus geen uitzaaiingen naar de hersenen
• Het is goed te behandelen
• De lymfeklier reageerde goed op immuuntherapie
• De tumor reageerde goed op chemotherapie
• Ik kon daarna geopereerd worden en daarbij zijn 3 lymfeklieren en een stuk long met daarin de tumor verwijderd

Tekstboek! Zo omschreef de longarts het. Zo is het zoals het moet gaan, maar zoals het maar weinig gebeurd. En zo ging ik in een relatief korte tijd van diagnose longkanker naar de oh zo belangrijke operatie!

Maar het was een periode waarin ik geen tijd kreeg om adem te halen of om zaken op een rijtje te zetten. Waarin ik van afspraak naar afspraak ging, vaak meerdere op een dag, met onderzoeken die doodeng en pijnlijk zijn. Er is meer bloed afgenomen dan ik dacht dat mogelijk was.

Een periode met 3 wekelijkse chemo- en 6 wekelijkse immuunkuren waar ik heel erg ziek van werd. Met die operatie als einddoel. En tussendoor allerlei zaken regelen en moeten omgaan met de kans van het moeten achterlaten van mijn kinderen en kleinkinderen.

En mensen om me heen hebben het nu over ‘Maar dan ben je nu toch klaar? Beter? Je hebt zoveel geluk gehad. Je kan weer door met je leven!’

Maar juist omdat het me allemaal zo ‘lekker mee lijkt te zitten’ krijg ik het gevoel dat ik niet mag klagen en niet mag worstelen. Want ik bof. Ik heb geluk. Ik kan door… maar niemand die me vertelt hoe ik dat dan doe.

Alsof bij mij de schok van de diagnose niet immens groot was, en ik niet net zoveel angst, paniek en pijn heb gehad als elke andere kankerpatiënt. Alsof voor mij de spanning voor een uitslag niet net zo verlammend heeft gewerkt, en ik niet worstel met een lichaam dat niet meer als mijn lichaam voelt. En alsof mijn leven niet volkomen op zijn kop gezet is, en ik niet vol twijfel zit omdat ik weet dat elke nieuwe uitslag alles weer kan veranderen.

Alsof ik geen moeite heb om zo bruut geconfronteerd te worden met de eindigheid van mijn leven. Of dat ik geen last heb van een bijna constante storm van gedachten en gevoelens die door me heengaan met afwisselend dagen vol lichtheid en pikzwarte dagen. Dat ik merk dat ik fysiek en mentaal veranderd ben en dat ik daar aan moet wennen.

En dat ik, ondanks dat ik geen chemotherapie meer heb, nog steeds veel last heb van de bijwerkingen en dat dat nog heel lang het geval kan zijn. De kanker mag dan (voor nu) weg zijn, ik ben nog verre van gezond. Daar zal ik nog hard aan moeten werken.

Voorlopig is er dus gewoon nog geen sprake van ‘en door…’ En ook daar heb ik dan weer moeite mee. Het is allemaal heel verwarrend en het zal tijd kosten om me weer ‘mens‘ te gaan voelen. En hoe meer ik op Kanker.nl lees over de ervaringen van andere kankerpatiënten hoe duidelijker het me wordt dat de kans bestaat dat dat nooit meer helemaal gaat lukken. Als ik iets geleerd heb is het wel dat ik een knokker ben. Dus ik ga mijn best doen om te zien hoever ik dan wel kan komen.

Want deze periode heeft me ook laten zien dat ik nog lang niet klaar ben met leven. Dat ik nog dromen, wensen en doelen heb waar ik nog aan wil werken. Maar daarvoor wil ik wel eerst weer rust in mijn hoofd hebben en vertrouwen in de toekomst. Nu voelt het nog alsof ik door een doolhof dwaal. Ik weet niet of ik linksaf of rechtsaf moet, ik weet wel dat de uitgang er is en ik kom daar wel. Maar wel op mijn manier en op mijn eigen tempo. En het duurt zolang als het duurt, maar ik kom dat doolhof uit en dan zal ik vol vertrouwen zeggen: ik ben er weer, en nu door!

Ik wil tenslotte die Alp nog op.