Het leed dat eten heet

Ik hou van eten. Echt, ik kan me ’s ochtends al verheugen op wat ik ’s avonds ga eten. Meestal begint het met een idee en tijdens het boodschappen doen vul ik dat aan en verzin ter plekke een eigen recept. Vaak kook ik voor 2 of 3 dagen tegelijk zodat ik een voorraadje heb.

En toen werd ik ziek en werd alles anders, dus ook het eten.

Vanaf de eerste chemo worstel ik ermee. Mijn smaakpapillen zijn aangetast en dat zorgt voor smaakverandering. Het is vreemd om te merken dat bloemkool niet meer smaakt zoals ik het me herinner. Dat ik ineens hutspot met moeite wegkrijg terwijl dat toch normaal heel hoog op mijn favorietenlijstje staat. Het smaakt niet meer hetzelfde.

Voor iemand die altijd geneigd is om stress en emoties weg te eten is dit alles wel een heel nieuwe ervaring.

Het kan ook van het ene moment op het andere veranderen. Dan heb ik ineens trek in een boterham met gebakken ei en dan haal ik vers brood en eieren. Ja, dat gaat goed! Hier heb ik trek in. Hoera!

Kom ik thuis en haal de boodschappen uit de tas en leg het op het aanrecht. En dan ineens staat het idee van een boterham gebakken ei me zo tegen dat ik de boodschappen zo de koelkast inschuif en maar wat kwark of zo neem. Aarghhh!

Vorig jaar is de supermarkt helemaal verbouwd en nu worden er volop verse broodjes gebakken en verse pizza’s, salades en vleesplankjes gemaakt. En dat zal ongetwijfeld heel aantrekkelijk ruiken voor de klant. Maar niet voor deze klant. Ik vind het moeilijk.

Sommige dingen ruiken zo sterk dat ik het gewoon niet verdraag. Ik ruik de bloemen, de chocolade paaseitjes, de schoonmaakmiddelen en de brie. En er is tegenwoordig een nieuwe soort brie: brie intense. Ken je dat? Ik had hem al geroken voor ik van het bestaan wist.

Oh, en de geur van vers gebakken brood. Normaal kan ik dat niet weerstaan, maar nu vind ik het helemaal niet aantrekkelijk. Hoe kan dat nou? Vers gebakken brood is toch lekker?

Eten is een probleem geworden. Ik moet mezelf dwingen om ’s ochtends wat kwark met wat fruit te eten en ’s avonds een warme maaltijd te eten. Maar vaak lukt ook dat niet eens. Ik hoop dat het nog goed gaat komen want ik mis het wel, het uitgebreid koken en het verheugen op.

Grappig is dat ik ineens merkte ik dat ik zin had in Ovomaltine. Ken je dat? Het is een gerst/mout poeder maar bevat veel verschillende vitaminen en mineralen en geeft energie. Het is iets dat ik als kind nog wel eens dronk.

Jaren niet aan gedacht en ik heb er naar moeten zoeken maar ik heb het gevonden en nu maak ik elke dag een beker warme Ovomaltine. Ik voel me er goed bij en zolang het lukt blijf ik het drinken. Wat binnen is, is binnen. 😉

Ach, het zal best wel weer ‘normaal’ worden en schuif ik zo weer een bord hutspot naar binnen. Toch?

Vast wel… 🤞🏻🤞🏻