Geld inzamelen voor een goed doel, waar ik tegenaan loop

4 februari, wereldkankerdag.

Daar sta je dan, vol goede moed en met een missie: geld inzamelen voor een fantastisch goed doel. In mijn geval: Alpe d’HuZes. Een evenement waarbij helden – inclusief ondergetekende – zich de longen uit het lijf lopen (of fietsen) om geld op te halen voor kankeronderzoek. Mooi toch?

Maar nu komt de uitdaging: hoe krijg je mensen zover om hun zuurverdiende centen jouw kant op te laten rollen? Want hoe goed het doel ook, mensen doneren nauwelijks nog. Een aantal dingen waar ik zoal tegenaan loop:.

De stille kijkers

Een post op LinkedIn over mijn eerste cancerversary en dat ik de AD6 ga lopen met een link om te doneren krijgt ‘steun’ reacties, de post wordt gedeeld en mijn profiel wordt bekeken… maar donaties? Ho maar! Een wervende post op Facebook. Een inspirerend verhaal op Instagram. Mensen zijn enthousiast, maar klikken op de link en een tientje doneren.. nee, dat niet. En ik snap dat niet. “Wat goed dat je dit doet! -> LIKE’!

Heel fijn hoor zo’n like want het brengt je bericht verder onder de aandacht, maar een like is GEEN donatie!

Emotionele afstand

Voor sommigen is kanker een pijnlijk hoofdstuk in hun leven dat ze liever achter zich laten. Na jaren van worstelen, artsenbezoeken en verdriet willen sommigen verder zonder continu geconfronteerd te worden met de ziekte. Het steunen van kankeronderzoek kan hen juist herinneren aan verdriet en verlies, waardoor ze er bewust voor kiezen om afstand te houden. Maar ik weet uit ervaring dat je je beter voelt wanneer je juist wel doneert. Het is een manier om kanker kansloos te maken.

Kankermoeheid

Op tv, op het internet, op de radio, verzoeken om te doneren, mensen in je omgeving die kanker hebben, kanker is overal! KWF, opgevenisgeenoptie.nl, Alpe’dHuZes, en alle andere goede initiatieven die geld op halen voor kankeronderzoeken. En mensen worden er moe van. pfff, gaat het alweer over kanker! Ja, het gaat er alweer over! En met een verrekt goede reden! Één op de twee mensen krijgt te maken met kanker, dat gaat om jou, je kinderen, je partner, je familie, je vrienden enz.

De “ik geef volgende week wel”-club

Dan zijn er ook de mensen die vol overtuiging roepen: “Wat goed van je! Ik ga zeker doneren!” Fantastisch, denk je. Alleen blijkt “straks” een rekbaar begrip en wordt het vaker “nooit” dan “morgen”. Voor je het weet, ben je een vriendelijke herinnering aan het sturen, gevolgd door een (soms niet zo) subtiele hint, en eindigt het in een soort van stalken voor een donatie. En dat is het laatste dat ik wil doen.

Wantrouwen in organisaties

Hele tv programma’s zijn er aan besteed: organisaties die het niet zo nauw nemen met de wet en waar het gedoneerde geld verdwijnt in de zakken van mensen die zich op deze manier ten koste van het goede doel verrijken. Daardoor slinkt het vertrouwen in grote goede doelen of onderzoeksinstituten. Sommige mensen twijfelen of hun donaties daadwerkelijk een verschil maken of vrezen dat een groot deel van het geld opgaat aan administratiekosten in plaats van onderzoek. KWF houdt het transparant!

-Bekijk hier de jaarverslagen van KWF en hoe zij de donaties besteden-

De creatieve smoesjes

Sommige mensen hebben een excuus klaar dat je bijna bewondert om zijn creativiteit. De klassieker: “Ik heb deze maand al een goed doel gesteund,” (Ja, maar de strijd tegen kanker is toch nooit klaar?). Of “Mijn kat moet naar de dierenarts” (Sterkte, maar die spaarpot kan toch nog een euro missen?). En: ” Mijn bankapp werkt niet.” (Echt?? Doneren mag ook contant hoor.)

Ja, ik weet het, het leven is duur.. maar toch. Drink eens een biertje minder als je uit gaat en doneer. Prachtig, die vakantieplannen naar een ver land. Van harte gegund! Maar.. doneer! Je zit gegarandeerd prettiger in de zon te genieten wanneer je weet dat je iets goeds gedaan hebt. Doe het voor jezelf en voor je dierbaren.

Onverwachte helden

Gelukkig is daar ook de onverwachte held. De ex-collega die ineens een fantastisch bedrag doneert. Die buurvrouw die niet eens wist dat je meedeed, maar tóch een tientje doneert. Of een wildvreemde die jouw verhaal heeft gezien en zonder vragen een mooi bedrag overmaakt. Je bent even sprakeloos en je motivatie krijgt een gigantische boost. Dit is wat je zoekt! Ja, soms zijn het juist deze kleine gebaren die je eraan herinneren waarom je dit allemaal doet.

Geduld is een schone zaak

Wat je al snel leert als je geld probeert in te zamelen, is dat het een proces van de lange adem is. Je begint enthousiast, vol vuur, en verwacht misschien wel dat iedereen direct zijn portemonnee trekt. Vooral door die mensen waarvan je weet dat een dierbare aan kanker is overleden. De realiteit? Het gaat langzaam. Héél langzaam. Mensen moeten het drie, vier, misschien wel vijf keer zien voordat ze actie ondernemen. Hoe lastig dat ook is, geduld en doorzettingsvermogen zijn hierbij belangrijk.

Het constante riedeltje

Je legt steeds opnieuw uit waarom je dit doet, hoe belangrijk het is, hoe kanker zoveel levens raakt. En ja, soms voelt het voor jezelf ook vervelend als je weer in herhaling valt. ‘Kan ze het nou echt niet meer ergens anders over hebben?’ Maar het punt is: ergens, op een dag, leest of hoort net die ene persoon jouw oproep voor de eerste keer en besluit te doneren. Dus ik heb besloten: blijf herhalen, blijf zichtbaar, en heb het erover. Het is belangrijk!

De moraal van het verhaal?

Geld inzamelen blijkt een kunst. Een kunst die ik nog aan het leren ben. Je moet namelijk balanceren tussen inspireren en niet zeuren, tussen vragen en niet smeken. Maar uiteindelijk is elke euro er één. En ook al lijkt het soms een eindeloze strijd, en voelt het frustrerend, ik weet dat ik met elke stap dichterbij komt. Dus ik blijf posten, ik blijf porren en ik vertel erover. Want hoe moeilijk het ook is, het doel blijft het allerbelangrijkste. En hé, mocht je dit lezen… wil je misschien een klein bedrag doneren? 😉

Dank je wel voor je steun! 💋