Een tussentijdse ct-scan, de uitslag.

Wanneer je onder behandeling staat voor kanker en chemo- en/of immuuntherapie krijgt dan wordt er standaard na een paar kuren een ct-scan gemaakt om te kijken of de behandeling aanslaat. Dat wordt het nieuwe ijkpunt. Aan de hand van de uitkomst van de scan wordt dan ook het behandelplan aangepast.

Afgelopen week heb ik mijn scan gehad. Het infuus, de radioactieve vloeistof, het stil liggen, het smalle bed schuivend onder de brede, zoemende ring, de radiozender die doet alsof er niets aan de hand is; het is bekend en rete spannend. Je weet immers totaal niet wat voor uitkomst je kunt verwachten.

In de tijd tussen de scan en de afspraak met de longarts 2 dagen later, heb ik alle scenario’s de revue laten passeren. Van ‘niets aan de hand, het komt goed’ tot ‘wat als de kanker nou alsnog uitgezaaid is en er is niets meer aan te doen is?’ en alles wat daar tussen zit.

Dan ben je blij dat het eindelijk zo ver is en je met klotsende oksels de spreekkamer van de arts binnenloopt. Wat de uitslag dan ook is, het wachten is over.

Mijn arts had weliswaar een glimlach op zijn gezicht en klonk vrolijk maar ik was nog op mijn hoede. Ik wist nog niet hoe ik dat moest interpreteren. Kan dat elk moment omdraaien in een “het is niet zo best…” gesprek?, dacht ik nog. Ja, ik was duidelijk voorbereid op een slechtnieuwsgesprek.

Maar de glimlach bleef en hij draaide het scherm naar ons toe en zei: ‘ Het gaat goed! Kijk maar, de lymfeklier is ruim gehalveerd. Van 16 mm naar 7 mm en dat is heel goed nieuws! De longtumor is nauwelijks gekrompen maar belangrijker is dat hij niet is gegroeid. Dit is een goede uitkomst.’ Het slechtnieuwsgesprek bleek een goednieuwsgesprek, en daar was ik hard aan toe.

In een paar minuten tijd gleed er een ton aan gewicht van mijn schouders af.

De arts vertelde verder over welke mogelijkheden er besproken gaan worden tijdens het aanstaande MDO gesprek. Bijvoorbeeld eerst nog een scopie om te kijken of er überhaupt nog kankercellen in de lymfeklier zitten, of nog een kuur Immuun- en chemotherapie.

Maar chemotherapie vond hij niet zoveel meer toevoegen in dit stadium omdat ik heel veel last van bijwerkingen heb en de longtumor er bovendien nauwelijks op reageert. In feite is een operatie dus een goede optie maar ook bestraling van de tumor zou nog kunnen.

Kortom, het kan dus nog alle kanten op. Ik ga aanstaande week horen wat het nieuwe behandelplan gaat worden. Er is licht in de duisternis. Zoon en ik keken elkaar aan en besloten unaniem dat dit zonder twijfel fantastisch nieuws is.

Wel legde de arts uit dat ook na deze laatste kuur mijn bloedwaarden weer niet goed zijn. Met name het aantal witte bloedlichaampjes is dit keer veel te laag. Aha, dacht ik, dat verklaart mijn inmiddels beide ontstoken ogen (dit blog dicteer ik en wordt getypt door een blindengeleidehond omdat ik zelf nog nauwelijks iets zie), en mijn koortslip en de huiduitslag enz. Maar dat gaat dus vanzelf weer over.

En ja, er staan nog wat vervelende behandelingen op me te wachten maar dat is dan maar zo. Zolang de uitkomst gunstig blijft, onderga ik alle behandelingen met een glimlach. (Met een glimlach? Niet zo overdrijven, Els!)

Hoe dan ook, binnenkort weet ik meer.

Word vervolgd!