Een kink in de kabel van mijn Alpe d’HuZes-avontuur?

Soms lijkt een droom binnen handbereik. Dat idee had ik ook, toen ik me maanden geleden enthousiast inschreef voor de Alpe d’HuZes. De motivatie zat wel goed. Dit ga ik doen! Maar wat doe je als je lichaam ineens besluit dat het feestje niet doorgaat?

Laat ik bij het begin beginnen. Alles liep op rolletjes – of nou ja, op wandelschoenen. Ik wandelde elke dag met veel plezier buiten mijn rondjes. Bij slecht weer dook ik de sportschool in. Daar kan je ook goed trainen om hellingen te lopen. Ik had er lol in. Totdat mijn benen en voeten steeds vaker besloten er een potje van te maken. Spierkrampen! Niet normaal meer. Steeds meer en steeds vaker. Elke stap werd een uitdaging. Elke nacht een ramp wanneer je weer wakker schrikt omdat je in je slaap je been strekte en er op 3 plaatsen tegelijk kramp in schiet. Ik stond soms vaker naast mijn bed dan dat ik er lekker warm in lag.

Vooral mijn bovenbeenspieren reageerden meteen met een pittige verkramping op zelfs de kleinste strekkende beweging. Wat op de grond viel bleef dan ook gewoon liggen want bukken was niet mogelijk. Ik ging ook steeds onvaster lopen en had last van duizeligheid. Het gevaar van omvallen werd daardoor steeds groter. Hoe graag ik ook wilde, trainen was niet meer mogelijk.

Een kink in de kabel?

Mijn eerste gedachte? “Dit is toch niet normaal?!” En gelijk had ik, want na onderzoek werd duidelijk waar het probleem zat: mijn vitamine D-gehalte was lager dan de gemiddelde Nederlandse zomertemperatuur. De huisarts zei: terwijl ‘een vrouw van uw leeftijd’ (grrrr!) een waarde van 50+ nmol nodig heeft om überhaupt een beetje te functioneren, zit u op een magere 18. Achttien! Geen wonder dat mijn lijf zich zo raar gedroeg. En wat een geluk dat er een duidelijke reden voor is.

De arts vermoed dat de vitamine D door de chemo werd afgebroken en niet meer voldoende opgebouwd is. In dit onderzoek wordt de afbraak van vitamine D door chemo in het geval van dikkedarmkanker aangetoond. Het is aan te nemen dat dat voor meerdere types chemo geldt. Chemo, the gift that keeps on giving hè?

Het goede nieuws? Er is een oplossing voor. Het minder goede nieuws? Het klonk nogal… intens. Vitamine D-boosts van 50.000 I.E. per capsule, verdeeld over twee maanden, voor een totaal van 300.000 I.E. Mijn lijf kreeg een megadosis zonneschijn in pilvorm. En ik? Ik had ineens duizend nieuwe vragen maar vooral een mengeling van hoop en een lichte angst dat zou blijken dat het niet ging helpen.

Voorzichtig juichen

Maar nu, vijf weken verder, durf ik voorzichtig te juichen. De verkrampingen zijn bijna weg, mijn benen werken weer mee, mijn winterdip verdween als sneeuw voor de zon, en de eerste voorzichtige trainingssessies zitten er weer op. Mijn schema bouw ik langzaam op – geen haast, geen overmoed. En wat voelt dat goed! Elke stap is een kleine overwinning, een mogelijkheid om die droom toch waar te maken. Want ja, ik ga de Alpe d’HuZes lopen. Punt.

Weer een les geleerd: soms lopen je dromen even anders, maar dat betekent niet dat je ze moet opgeven. Mijn lichaam vroeg om hulp, mijn geest om geduld, en nu – met een voorraad vitamine D waar je U tegen zegt – ben ik weer onderweg. Steeds vaker merk ik dat het oké is om iets (tijdelijk) te stoppen zodat je kunt nagaan wat je nodig hebt, actie te ondernemen en opnieuw te beginnen. Het is geen falen maar juist slim. Op die manier kan ik voorkomen dat ik dat ik te ver ga, en loop ik weg van de rand van het dal waarin ik bijna was beland.

Over een aantal maanden sta ik aan de voet van de Alpe d’Huez. Ik weet dat het heel pittig zal worden. Ik weet dat er momenten zullen zijn waarop mijn hoofd het wil opgeven en mijn benen zullen protesteren. Maar ik weet ook dat ik het kan, want ik heb geleerd om door te zetten als het tegenzit. En als ik straks de top bereik, zal ik denken aan iedereen die me op deze weg heeft gesteund. Aan de artsen die mij door mijn kankertraject geholpen hebben, aan de mensen die me aanmoedigden om geduld te hebben, en aan de vrienden en familie die mijn droom bleven ondersteunen.

Alpe d’HuZes, here I come.

Ik ga elke meter op die berg lopen. Het hoeft niet snel en ook niet in één keer. Zolang ik maar om 20:00 uur boven ben. En, uiteraard, ga ik die hele koersweek van a tot z genieten!🚶‍♀️⛰️✨

En dat gaat lukken, het grootste probleem is de artrose in mijn voeten, maar die voeten moeten niet zeuren. Na de Alpe ‘d HuZes mogen ze een tijdje heerlijk uitrusten. Totdat ik me weer inschrijf voor AD6 2026?

Zou zomaar kunnen.. 😉