Doe dit ajb niet/wel!

Als je te horen krijgt dat je kanker hebt is dat een heel emotionele periode en vaak moeilijk om mee om te gaan. Dan komt het moment waarop je mensen moet gaan vertellen dat je ziek bent. Want je kan het niet alleen, je hebt de steun nodig van de mensen om je heen. Ik vond het zelf heel moeilijk om het te vertellen. Het woord kanker alleen al is zo beladen en mensen die je dierbaar zijn wil je het liefst ontzien.

Ik heb wel gemerkt dat wanneer je er de tijd voor neemt, er na de eerste schrik ook mooie gesprekken kunnen ontstaan. Ik heb de laatste tijd vaker ‘ik hou van je’ gehoord dan ooit daarvoor. Dat is geweldig en het werkt ook zo helend.

Ik spreek hier voor mezelf, maar ik vermoed dat dit voor veel patiënten geldt.

Waar ik behoefte aan heb is om het op mijn manier te doen. Al vrij snel heb ik besloten dat dit een tijd is waarin ik ‘egoïstisch’ moet zijn. De longarts heeft aangegeven voor genezing te gaan en ik wil van mijn kant er alles aan doen om de best mogelijke omstandigheden te scheppen om genezing de grootste kans van slagen te geven. Ik moet dus keuzes maken en goed voor mezelf zorgen. En dan bedoel ik ook mentaal.

Natuurlijk mag je tegen me mopperen over de prijs van spruitjes of hoe je erg je het vindt dat de promotie aan je voorbij is gegaan. Of over het weer, het klimaat, de politiek, je moeder, de overlast van je buren enz enz.. allemaal prima. Sterker nog, graag zelfs. Doe maar gewoon tegen me, dat helpt.

En natuurlijk kunnen het ook over mijn kanker hebben en daar kan je gewoon vragen over stellen, dan krijg je ook een eerlijk antwoord.

Mijn kanker is geen taboe maar ik trek wel mijn grenzen. Ik ben niet geïnteresseerd in dingen die fout kunnen gaan gebaseerd op verhalen van de oom van je verloofde die ook zoiets had en oh, oh wat heeft die geleden voor hij stierf.

Ik hoef ook niet te horen hoe pijnlijk het onderzoek is dat ik nog moet krijgen. Dat verdraag ik niet, en het verhoogd mijn stresslevel en bloeddruk tot ongezonde hoogte.

Ik weet dat dingen fout gaan, en weet ook dat mij dat ook kan overkomen, maar maak me niet bang voor dingen die misschien helemaal niet gaan gebeuren. Ik heb al mijn energie nodig om deze periode zo goed mogelijk het hoofd te bieden.

Ja, ik heb het steeds over mijn kanker. Want dat is wat het is, mijn kanker. Geen mens en geen kanker is hetzelfde en voor elke kankerpatiënt verloopt de ziekte anders, en elke uitkomst is anders. En iedereen moet daar zijn/haar eigen weg in vinden. Ik dus ook.

En het is allemaal nog heel eng en kwetsbaar. Misschien komt er een tijd waarop alles anders wordt en de uitkomst verandert maar ik ben op dit moment nog hoopvol en (redelijk) optimistisch.

En dat probeer ik zo lang mogelijk te blijven. Dus geen negatieve verhalen, oké? Top!

Bedankt! 😘