De stilte na de storm

Stilte NA de storm? Ja, toen ik te horen kreeg dat ik kankervrij ben, was het alsof er een enorme last van mijn schouders afviel. Familie en vrienden, iedereen was blij, opgelucht, en vol goede moed. De bekende rollercoaster zou na maanden van hollen, stilstaan, en weer verder hollen eindelijk met piepende remmen tot stilstand gaan komen. Mijn tweede leven gaat beginnen! Jippie!

Ik verwachtte een parade, vuurwerk en misschien zelfs een fanfare. Want kankervrij is toch een feest? Wat ik niet had verwacht, was de oorverdovende stilte die volgde. Meteen na het grote nieuws voelde ik me een beetje zoals een beroemdheid die plotseling uit de schijnwerpers was verdwenen.

Is er nog iemand?

Mijn telefoon, die eerst de hele dag pingde, werd steeds stiller. De berichtjes van “Hoe gaat het nu met je?” veranderden uiteindelijk in… niets. Crickets… De telefoontjes werden spaarzaam en de visite stopte. Waar was iedereen gebleven? Is iedereen zo onder de indruk van mijn wonderbaarlijke genezing dat ze even tijd nodig hebben om bij te komen?

Soms voelt het alsof ik midden in een drukke straat staat met een groot spandoek waarop staat: “Kijk naar mij, ik ben genezen van kanker… maar ik ben nog steeds bang!” Maar niemand die het spandoek meer leest want kanker, dat is klaar. Dus daar hebben we het niet meer over. (Als (ex)kankerpatiënt blijf je jaren onder controle staan dus “klaar” is sowieso relatief.)

Het onzichtbare gevecht

Want wat gebeurt er na die magische woorden ‘u bent kankervrij?‘ Hoe ga je verder met je leven, wetende dat er altijd een donkere wolk boven je hoofd hangt? Je mag dan wel kankervrij zijn, het heeft een zware wissel getrokken en in je hoofd ben je elke dag nog bezig met die ziekte. Het is ook een vreemd soort eenzaamheid, die je voelt als je kankervrij verklaard bent. Je zit vast tussen de wereld van de gezonde mensen en de wereld van de zieken. Je hoort bij geen van beiden.

Stilte na de storm is het nieuwe normaal

Het lijkt wel alsof mensen denken dat als je eenmaal kankervrij bent verklaard, je leven automatisch weer normaal wordt. “Business as usual” alsof ik op magische wijze weer helemaal de oude bent. Maar de realiteit is anders. Het herstellen van kanker is niet alleen fysiek, maar ook mentaal een flinke uitdaging. En net als je denkt dat je de zwaarste uitdaging in je leven hebt overwonnen, komt het alledaagse leven weer om de hoek kijken.

Iedereen gaat terug naar het normale leven. En zo hoort het natuurlijk ook. Want ook voor hen is het een emotionele tijd geweest. Een tijd die ze graag achter zich laten. Dat gun ik ze ook van harte. Ik ben er ook blij om. Het is belangrijk dat iedereen zijn eigen leven weer oppakt. Maar de stilte maakt mijn proces wel extra eenzaam. En ik weet best dat ik in de gaten gehouden word en als ik hulp nodig heb ik er alleen maar om hoef te vragen. Maar toch, de stilte na de storm is even slikken maar het is goed zo.

De kracht van zelfzorg

Ik krijg opmerkingen als “Wat fijn dat alles weer normaal is!” of “Je ziet er zo goed uit!” En natuurlijk waardeer ik die opmerkingen, maar ze missen een belangrijk punt: niets is meer normaal. Ik ben veranderd. Mijn kijk op het leven is veranderd. Er is stilte na de storm, maar eigenlijk is de storm voor mij voorlopig nog helemaal niet over.

En ik loop met vragen als: heeft het nog zin om de muren te verven? En laat ik de auto nog wel een grote beurt geven? Ik merk dat ik die toekomstvragen maar heel moeilijk kan beantwoorden. Ik weet alleen zeker dat ik NU heb.

Wat ik geleerd heb is dat het belangrijk is om goed voor mezelf te zorgen. Ik denk na over wat ik wil met de rest van mijn leven. En… wat heb ik nodig. Kan ik het zelf, of heb ik daarbij hulp nodig. Zelfzorg is ook mezelf toestaan eerlijk te zijn over hoe ik me voel. Ik geef mezelf de ruimte om te helen op mijn manier en tempo.

Rust na de storm.

En soms betekent het ook het omarmen van de stilte en het waarderen van de rust na de storm. Als de storm is gaan liggen, dan heb je pas de ruimte om stil te staan en te voelen wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd, en blijkt de stilte na de storm precies wat je nodig hebt om weer op adem te komen.

Wat me ook duidelijk is geworden is dat het leven na kanker echt gaat om het omarmen van elke dag. Zelfs de dagen waarop ik twijfel, angstig bent, of me gewoon rot voel. Het gaat om leven na overleven. En ja, het betekent ook dat ik moet omgaan met mensen die denken dat alles weer normaal is, terwijl ik nog steeds worstelt met de nasleep. Ik vind dat niet eenvoudig, maar het is ook oké. Ik weet namelijk wat ik heb doorgemaakt, en dat maakt me sterker dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden.

Tot slot…

Ik weet ook:

❤️ Het komt allemaal heus wel weer goed. ❤️