De man of beer discussie en ik.

De man of beer discussie betreft de virale discussie waarin vrouwen wordt gevraagd:

“Wat zou je liever in het bos tegenkomen: een man of een beer?”

Deze vraag werd een aantal maanden geleden populair op platforms als TikTok en Twitter en leidde tot een interessante discussie over je gevoel van veiligheid. Veel vrouwen antwoordden dat ze liever een beer zouden tegenkomen, omdat een beer voorspelbaar is en zich meestal volgens instinct gedraagt. Een man daarentegen kan onvoorspelbaar en mogelijk gevaarlijk zijn, vooral in een geïsoleerde omgeving.

Een aantal reacties van vrouwen in deze discussie:

• “Een beer volgt zijn instinct. Een man kan kiezen. Dat is het enge.”
• “Beren hebben geen verborgen motieven.”
• “Ik kan leren hoe ik me moet gedragen rond een beer, maar een man? Geen garanties.”
• “Een beer zal me alleen aanvallen als ik een bedreiging vorm of als hij honger heeft. Een man heeft daar geen reden voor nodig.”
• “Ik kies de beer, omdat ik weet dat de beer geen bewuste keuze maakt om me kwaad te doen.”

De vraag was bedoeld als een hypothetisch dilemma, maar de antwoorden brachten een veel bredere discussie op gang over hoe vrouwen de wereld anders ervaren dan mannen. Het was een eye-opener voor velen en liet zien hoe diep geworteld bepaalde angsten en ervaringen zijn.

De wesp

Deze ochtend zag ik een reel op Instagram van een jongeman die de discussie Man of Beer uitlegde. Hij begreep waarom zoveel vrouwen voor de beer kozen en gebruikte de wesp als metafoor:

“Een wesp heeft het vermogen om te steken. Niet alle wespen steken. Maar er zijn genoeg wespen die het wél doen om ervoor te zorgen dat je bang bent voor wespen.”

( ik kan de reel niet direct plaatsen, vandaar een link. De link brengt je naar de reel)

Waarom ik de beer kies

Hoewel ik hoop nooit een beer tegen te komen, kies ook ik voor de beer. Van een beer weet ik namelijk wat ik kan verwachten, van een man daarentegen…

Een voorbeeld:

Een week of drie geleden maakte ik een wandeling in de omgeving. Het pad waar ik liep loopt langs weilanden en is een fijne plek om wat kilometers te maken ivm mijn training voor de Alpe d’HuZes. Het is een populaire route, veel gebruikt door wandelaars, hardlopers en fietsers. Geen afgelegen plek dus. Ik loop hier vaak.

Na veel regen was die dag het weer omgeslagen; de zon liet zich volop zien. Ik droeg een T-shirt met lange mouwen en daaroverheen mijn Alpe d’HuZes-trainingsjack. Zoals altijd probeerde ik een stevig tempo aan te houden – met mijn korte benen betekent dat flink doorstappen. Het nadeel? Ik krijg het snel warm. Dus ik ritste mijn jack open, alleen open. T-shirt zichtbaar. Ronde hals, effen kleur. Niets bijzonders. Maar toch…

En nee, het is niet zo dat me dit alle dagen overkomt. Maar het gebeurt wel. En ja, het was die dag de eerste dag van het jaar waarop het warm genoeg was dat vrouwen massaal hun jas thuis lieten en zich luchtiger kleedden waardoor blijkbaar het testosteron bij de mannen flink wakker geschud werd, maar dat is geen excuus en het mag nooit het probleem worden van de vrouw. En het blijft wrang dat het vaak vrouwen zijn die hun gedrag moeten aanpassen om zich veilig te voelen. Dat is de omgekeerde wereld.

Misschien denk je: wat maakt zo’n opmerking nou uit? Misschien was het bedoeld als een compliment. Maar als dat zo was, waarom voelt het dan zo ontzettend onveilig? En drie keer in één wandeling! Absurt! Een compliment wordt gegeven op een moment dat je in gesprek bent met elkaar, niet ‘stiekem’ op het moment dat je iemand passeert en meteen weer weg bent. Dat is nooit een compliment, integendeel het voelt bedreigend en maakt mannen onvoorspelbaar.

Ik ben 67 jaar en heb, net zoals veel vrouwen, ook mijn portie ongewenste aanrakingen wel gehad. Van ‘per ongeluk’ aan mijn billen zitten tot het vol grijpen van mijn borsten en opdringerige mannen die geen ‘nee’ willen horen. Dus mijn vertrouwen in mannen is al niet heel groot. En ik ben aan het wandelen hè, ik zoek geen complimenten, geen opmerkingen, geen geluiden. Ik ben bezig mijn gezondheid te verbeteren na een kankertraject en te trainen voor de beklimming van de alp. Ik wil gewoon veilig kunnen wandelen zonder constant na te hoeven denken over de man die ik zie aankomen.

Het effect

Wat me het meest frustreert, is de vraag waarom mannen die dit soort gedrag vertonen zich geen seconde afvragen hoe het voor de vrouw voelt. Hoe ongemakkelijk, bedreigend en verstikkend het is. Wat het betekent wanneer je niet eens je jas kunt uittrekken omdat je het warm hebt. Dat je constant op je hoede moet zijn omdat er teveel mannen zijn die wel bedreigend voelen, waardoor je ook anders kijkt naar mannen die dat niet doen.

Want ja, er waren ook mannen die me gewoon aankeken, vriendelijk knikten of een Brabants “Mogge” mompelden terwijl ze passeerden. Zo hoort het ook. Als alle mannen gewoon zouden doorlopen zonder ongewenste opmerkingen, staren of geluiden te maken, zou dat een enorm positief effect hebben op de man-vrouwverhouding.

Van nature ben ik niet bang aangelegd. Ik wandel het liefst ’s avonds buiten in het donker, of overdag in een afgelegen bos. Met zo min mogelijk mensen om me heen, ik hou van de stilte. Maar die dag had impact. Ik betrapte mezelf erop dat ik ging opletten welke kleding ik aantrok als ik ging wandelen. Dat ik ervoor zorgde dat ik niet meer alleen op pad ging maar de drukke paden opzocht. Totdat ik besefte: ik laat een paar mannen bepalen waar en wanneer ik wandel.

Dat was het échte effect van hun gedrag. En daar baal ik enorm van. En toen nam ik de beslissing dat ik weiger bang te zijn voor wat zou kunnen gebeuren. Want ik heb al een angst in mijn leven die ik niet kan tegenhouden, en dat is voor kanker. Er is altijd kans dat de kanker terugkomt. Daar ben ik bang voor. Verder wil ik nergens meer bang voor zijn.

Niet oké

En laten we eerlijk zijn: niet alle mannen gedragen zich zo. Gelukkig niet. De meesten groeten vriendelijk, lopen of fietsen gewoon voorbij zonder bijbedoelingen. Zij begrijpen dat respect de standaard zou moeten zijn, niet de uitzondering.

Uiteindelijk draait het om respect en bewustwording. Als mannen hun verantwoordelijkheid nemen en elkaar aanspreken op ongepast gedrag, en daar naar handelen ontstaat een situatie waarin vrouwen niet langer de last dragen om zich aan te passen waardoor zij zich veiliger gaan voelen.

Niet alleen vrouwen zouden hiervan profiteren. Ook mannen zouden zich minder vaak gezien voelen als een “potentiële dreiging” wanneer ze simpelweg op hetzelfde pad lopen als de vrouw. Het zou een omgang met elkaar creëren waarin iedereen zich vrijer voelt. En dat zou een enorme stap vooruit zijn.

Mijn conclusie

Als vrouwen niet steeds op hun hoede hoeven te zijn voor ongewenste aandacht, kunnen interacties tussen mannen en vrouwen natuurlijker en respectvoller verlopen. Geen vervelend gevoel van angst of ongemak, maar gewoon menselijk contact op basis van gelijkwaardigheid.

Nu voelen veel vrouwen zich genoodzaakt om uit voorzorg alle mannen als potentieel gevaarlijk te zien. Als ongewenst gedrag stopt, zou het algemene wantrouwen verminderen en zullen vrouwen liever een man dan een beer tegenkomen in het bos.

Tot die tijd blijf ik wandelen, blijf ik genieten van de vrijheid die ik voel als ik buiten ben. Want angst en ongemak mogen niet de baas over mij worden. En mijn jas? Die trek ik uit wanneer ik dat wil.

En de eerste de beste die daar wat van vindt?

Die kan rekenen op een flinke oorwassing .

Zo!

Ik loop de Alpe d’HuZes, doneren kan hier.