De kanker nacontrole fase

Je hebt het geflikt! Na een intensieve periode van behandelingen, ziekenhuisbezoeken en emotionele achtbanen ben je eindelijk kankervrij verklaard.

Maar wacht, het verhaal is nog niet klaar, er volgt nog een nacontrole fase. En die is best spannend.

De nacontrole: een nieuwe routine

De nacontrole fase houdt in dat je regelmatig terug moet naar het ziekenhuis voor controle-afspraken en scans. Je wil er tenslotte zeker van te zijn dat die rottige indringer niet stiekem terugkomt. Het eerste jaar krijg ik om de 3 maanden een scan, daarna om de 6 maanden, dan om het jaar.

De manier waarop de controle uitgevoerd wordt blijkt echter bij elk ziekenhuis anders te zijn, soms gaat het alleen door middel van routineuze bloedonderzoeken en af en toe een CT-scan en dat je de uitslag telefonisch krijgt. Of, zoals het in mijn ziekenhuis gaat, ik krijg alleen een CT-scan en de uitslag bespreek ik tijdens een afspraak met mijn oncoloog.

Voordeel daarvan vind ik dat ik zelf ook de scans kan bekijken en daar samen met de oncoloog over kan praten. Ik heb altijd wel vragen en hij heeft de antwoorden. Ik vind deze manier prettiger omdat ik ervan houd om de oncoloog in de ogen te kunnen kijken en zijn lichaamstaal kan aanvoelen. Als mijn arts ontspannen is, dan is het nieuws goed. Ik ziet het vaak meteen.

Scanxiety!

Toch, het klinkt redelijk eenvoudig die nacontroles maar vergis je niet. Scanxiety is echt een dingetje hoor. Dit woord is een slimme samentrekking van ‘scan’ en ‘anxiety’ (angst), en het beschrijft perfect de oplopende spanning die je voelt in de aanloop naar elke controle-CT-scan.

In mijn geval heb ik de eerste twee maanden na een nacontrole nergens last van. Ik ben volop bezig mijn nieuwe ik te ontdekken (hier gaat nog een blog over komen) en maak voorzichtig plannen voor de toekomst. Ik bedenk wat ik nog graag wil en hoe ik dat nu dan toch echt niet langer ga uitstellen en dan terloops merk ik dat ik wat kribbiger wordt. Mijn lontje wordt korter en je kan beter even niet scheef naar me kijken…

Ik begin me steeds meer terug te trekken en wil eigenlijk niemand meer zien of horen. Laat me gewoon met rust! En dan weet ik, er komt een scan aan! Scanxiety steekt de kop op en maakt van mij, normaal gesproken een redelijk mens, een felle tijger die je niet in de weg moet lopen. Een soort van pms x 10. En ik herken mezelf niet meer.

De dag van de uitslag

Je kent het gevoel wel: het aftellen van de dagen, het steeds sterker wordende gevoel van “Wat als…?” en van “blijft mijn pad doorlopen of wacht er een afslag die ik niet wil nemen”.

Twee dagen geleden had ik mijn CT controle scan.

De avond voor de scan was ik erg emotioneel en ik schoot vol om alles en niets, terwijl ik me eigenlijk helemaal niet druk maakte om de scan. Tenminste, dat dacht ik. Maar mijn onderbewustzijn vertelde me dus iets heel anders.

Klamme handen, een droge mond, een dichtzittende keel en het hart dat sneller klopt dan normaal. Ahh, zo voelt angst dus.

De scan zelf is natuurlijk helemaal niet eng maar de uitslag is een heel ander verhaal. Alles komt neer op dat ene moment: ofwel krijg je het nieuws dat alles nog steeds goed is en je de komende maanden zorgeloos tegemoet kunt, of je krijgt te horen dat er toch weer iets verdachts is gevonden en je hele toekomstbeeld weer overhoop wordt gegooid.

De uitslag

Vanochtend was de afspraak met de oncoloog voor de uitslag. Ik zag al snel aan zijn glimlach en ogen dat het goed nieuws was. ‘Niets te zien op de scan. Alles prima in orde‘. En ineens overviel me een enorm gevoel van vermoeidheid.

Phew! Ik hoor dus nog steeds bij de club van mensen die door mogen. En terwijl we nog even napraten verander ik vanzelf weer van een felle tijger in een zacht lammetje.. Hallo wereld, daar ben ik weer.

Belangrijk! Soms kan de angst voor terugkeer van kanker overheersend zijn en alle dagen je leven bepalen. Dat is echt het moment om actie te ondernemen. Op Kanker.nl staan een aantal tips waar je wat aan zou kunnen hebben maar ik wil je ook het volgende meegeven: ga naar je arts en laat je verwijzen naar een (oncologisch) maatschappelijk werker. Blijf er zeker niet mee lopen.

De toekomst: hoopvol en realistisch

Het is verwarrend, deze nacontrole fase. De angst voor de uitslag is begrijpelijk en menselijk. Maar de controles zijn noodzakelijk. En mocht de uitslag niet goed zijn dan ben je er ook weer snel bij en kan er ook weer snel worden ingegrepen.

Het is ook een periode waarin je leert om met deze onzekerheid om te gaan. Elke goede uitslag is een nieuwe mijlpaal en langzaamaan bouw je weer het vertrouwen in je lichaam en in een toekomst op.

Dus terwijl je door deze fase navigeert, vergeet niet om te blijven lachen, te genieten van de kleine overwinningen en je te omringen met mensen die je steunen. En dan wordt de nacontrole fase uiteindelijk gewoon een ander hoofdstuk in je levensverhaal waarin je nog meer over jezelf leert dan je ooit had gedacht.

Nabrandertje

Ik hoor ook verhalen van mensen die zeggen dat je in de loop der tijd meer en meer vertrouwen in je lichaam krijgt en dat daardoor de uitslagen minder angst op leveren. Dat het pas spannend wordt op het moment dat je voor de uitslag bij de oncoloog naar binnen loopt. Zo ver ben ik voorlopig nog niet maar het klinkt wel heel bemoedigend.

Ik kijk er naar uit.