De dag na de eerste chemo kuur.

Toen ik gisteren voor negen uur de afdeling dagbehandeling van het oncologie centrum in Roosendaal binnen wandelde viel me meteen op hoeveel mensen er al met chemotherapie bezig waren. Overal units met stoelen met mensen die aan het infuus zaten te lezen of een film keken op hun tablet. Het was duidelijk dat de meesten daar niet voor de eerste keer zaten. Voor mij was het allemaal nieuw en het zag er nogal imponerend uit. Toch voelde ik me goed, ik dacht: hier begint het, mijn kans op genezing, hier en nu. Bring it on!

In tegenstelling tot de onderzoeken die me hier gebracht hebben voelde ik me wonderbaarlijk rustig. Natuurlijk zag ik op tegen de bijwerkingen, het zwak ziek en misselijk worden. En vlak de bijwerkingen van de extra medicatie die je moet slikken ook niet uit. Maar elke patiënt reageert er anders op dus ik zie wel wat er gaat gebeuren.

In drie uur tijd kreeg ik een middel tegen misselijkheid, immuuntherapie en twee soorten chemo. Maar ook een tiramisu gebakje, een kop verse gember thee met honing, een kop asperge soep en dat alles werd feestelijk afgesloten met een broodje kroket. Veel gesprekjes later en bergen met info genoteerd in mijn notitieblok ging ik naar huis met de afspraak voor nog een kuur over drie weken in mijn agenda. Ze konden dan alleen geen kroket garanderen die dag, het kon ook een omelet worden. Ach, ik doe niet moeilijk.

Drie uur na binnenkomst wandelde ik weer naar buiten. Dezelfde persoon, maar ook anders. Ik heb chemotherapie gehad en ben officieel kankerpatiënt. Daar was ik me ineens heel bewust van.

Het grootste probleem dat ik ervaarde direct na de diagnose was het gevoel nergens meer grip op te hebben. Het komt als een tsunami over je heen en je gaat van onderzoek naar onderzoek en van gesprek naar gesprek. Je moet alles uit handen geven en het ondergaan. Dat vond ik moeilijk, maar je hebt daarin geen keuze.

Je moet vertrouwen hebben in de artsen en de fantastische verpleegkundigen die er werkelijk alles aan doen om je zo goed mogelijk door deze enge periode heen te loodsen. En dat doen ze geweldig en ik ben hun daar enorm dankbaar voor!

Maar nu we gaan voor genezing kwam het gevoel terug van, ‘dank je voor de goede zorgen maar ik pak het nu weer zelf op.’ Maar ik kan niet anders doen dan te proberen zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen en dat lijkt me een goed begin. Zo ben ik van alles gaan regelen om het voor mezelf goed te organiseren. Ik woon alleen en dat houdt in dat ik maatregelen moet treffen voor als er bijvoorbeeld ’s nachts iets gebeurd en er moet een arts of ambulance komen.

Ik woon op een appartement dus hoe laat ik die mensen binnen wanneer ik mijn bed niet uitkan? Het blijkt dat ik door een kleine aanpassing aan mijn slimme slot de deuren vanaf mijn telefoon kan openen. Ik hoop het niet nodig te hebben maar het is een goed gevoel dat de mogelijkheid er is. Het geeft rust in mijn hoofd. Een zorgtaxi regelen is ook zoiets, dan weet ik dat ik altijd naar het oncologie centrum in Roosendaal kom. Of ik rij zelf, of ik word gereden, ik kom er. Dit alles geeft meer rust in mijn hoofd. En zo werk ik een lijstje af (had ik al gezegd dat ik aan elkaar hang van lijstjes?)

Ik eet nu ook anders. Vooral het zorgen dat ik geen lege maag hebt werkt tot nu toe prima. Ik eet de hele dag door kleine hapjes, en ik let niet meer op de geijkte etenstijden. Het helpt tegen de misselijkheid en ik voel me er goed bij en heb nog energie. Dat kan morgen allemaal zomaar helemaal anders zijn.

Daarom heb ik er van geprofiteerd en vanochtend 45 minuten gewandeld. In de zon, langs de paarden, heb als bonus nog een hert gezien en het wandelen deed me goed. Ik voelde me er heel fijn bij. Heb bij thuiskomst een peer gegeten en een kop verse gember thee gedronken. Nu schrijf ik dit en zometeen ga ik in mijn favoriete joggingpak op de bank een film kijken en haken. Balans moet er zijn.

Ik snap best dat de misselijkheid waarschijnlijk nog gaat komen, maar tot nu toe voel ik me goed. Ik ben tot op het bot gemotiveerd om te doen wat in mijn mogelijkheden ligt om de chemo zijn werk te laten doen. Ik weet natuurlijk dat ik geen enkele garantie heb dat wat ik ook doe het gewenste effect heeft. Kanker is en blijft Russisch Roulette. Niets meer, niets minder. Je hebt geluk, of je hebt het niet. Maar het gevoel dat ik iets doe dat heel misschien toch ergens impact kan maken op waar het balletje in het roulette wiel stopt voelt goed.

Hoop doet tenslotte leven, nietwaar?