Als je niet weet wat je moet zeggen…

Er zijn van die momenten in je leven waarop je geconfronteerd wordt met uitdagingen die je hele bestaan op zijn grondvesten doen schudden. Voor mij was een van die momenten toen ik de diagnose kanker kreeg.

Te midden van deze emotionele aardverschuiving heb ik geleerd dat de reacties van vrienden en familie op mijn ziekte nogal onverwacht kunnen zijn.

Sommigen van hen wisten niet hoe ze moesten reageren. Anderen trokken zich terug, niet in staat om met de realiteit van mijn ziekte om te gaan. Ik voelde hun afstand, hun ongemak, en het deed pijn. Het voelde eenzaam.

We zijn er enigszins op voorbereid dat we tijdens onze behandeling ons haar verliezen, ons geheugen. Maar je staat er niet stil bij het feit dat je misschien ook enkele vrienden of zelfs familieleden zult verliezen. Echter dat is wel wat er gebeurde.

In de wachtruimte van het oncologiecentrum sprak ik er met een andere patiënt over en hij zei: ze vinden het eng en weten niet wat ze moeten zeggen. En ik snap dat helemaal, maar als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dan gewoon: Ik weet niet wat ik moet zeggen… Dat is al genoeg. Daar kan je wat mee.

Niet iedereen heeft er moeite mee

Maar tot mijn blijdschap merkte ik ook dat niet iedereen er moeite mee heeft. Er stonden ook mensen op waarvan ik het niet verwacht had, die aangaven dat ze klaar stonden om te helpen. Die ik kon bellen om me op te halen uit het ziekenhuis of voor een boodschap wanneer ik daar zelf niet toe in staat was.

Mensen die luisterden naar mijn angsten en nooit te beroerd waren om me op te beuren. Stuurden appjes om te vragen hoe het gaat. Zonder oordeel, waren ze daar. Hun aanwezigheid gaf me kracht, een gevoel van verbondenheid dat me door de donkerste dagen heen hielp.

Wie ik ook zo gewaardeerd heb is die ene collega van het theater, waar ik niet vaak mee samenwerk omdat we meestal verschillende diensten draaien.

Zij stuurde me om de paar weken een leuk, lief, grappig kaartje vol met geschreven warmte en bemoediging. Steeds op een lichte en luchtige toon. Het deed me goed! En wat keek ik uit naar haar kaartjes. Ze zijn me dierbaar en ik heb ze allemaal bewaard.

Worsteling

Zo blijkt maar weer dat iedereen zijn eigen manier heeft om met dergelijke uitdagingen om te gaan. Soms komt het van onverwachte plaatsen, soms verdwijnt het daar waar je het nooit had verwacht. Sommigen voelen zich misschien machteloos, terwijl anderen zich geroepen voelen om te handelen. Zo werkt dat dus.

Voor degenen die zich terugtrokken, koester ik geen wrok. Ik begrijp dat ze hun eigen worstelingen hiermee hebben en dat mijn ziekte een ongemakkelijk onderwerp kan zijn. Ik hoop alleen dat ze weten dat mijn deur altijd open staat en de koffie heet en vers is.

En voor degenen die er waren, die me hielpen opstaan toen ik viel, zal ik eeuwig dankbaar zijn.

Hun liefde en steun hebben me door de diepste dalen heen geholpen.

Dat zal ik nooit vergeten. ❤️