Nog even wachten…

Ik moet je wat bekennen.

Ik ben stiekem een beetje blij dat het lenteweer meer op herfstweer lijkt. Heel Nederland verlangt naar zon en hogere temperaturen. Ik weet het. Ik heb dan ook een heel egoïstische reden om blij te zijn dat het nog niet zover is.

Oh ja, ik geniet als een malle van al het groen dat zich aanbiedt wanneer ik uit mijn raam kijk. En ik word heel gelukkig van de kool- en pimpelmeesjes die zich al duidelijk in een zeer flirterige stemming tonen wanneer ze zich op mijn loggia tegoed komen doen aan de schaal met lekkernijen en drinken uit de bak met waterplanten. Een dagelijkse traktatie, ook voor mij. Maar ik drijf af..

De reden dat ik stiekem een beetje blij ben met dit winterweer is omdat ik het dan iets beter verdraag dat ik nog steeds niet kan wandelen. En als het mooi weer is dan is de frustratie dat ik nog niet kan wandelen veel groter. Egoïstisch van me, ik zei het al.

Maaaarrrrrr…. ik ben inmiddels begonnen met oncologische revalidatie! Tenminste, met de onderzoeksfase daarvan. Ik heb afspraken met de Onco Maatschappelijk werker en de Onco Fysio. De afspraken met de Ergotherapeut staan nog in de planning. Ondertussen zijn ze van de revalidatie ook bezig te kijken hoe ze me beter kunnen gaan laten lopen, schoengewijs . Allemaal gunstig dus.

Nouuu.. nu ik het er over heb.

Niet alles is gunstig. De revalidatie heeft een test gedaan om te kijken hoe het met mijn kracht staat, omdat ik veel problemen met mijn spieren heb. Ze hebben dus even de kracht in mijn handen getest. Ik moest daarvoor in een mooi apparaat knijpen, 3x links en 3x rechts, om en om, en dan komt daar een gemiddelde uit.

En? vroeg ik. Nou, zei de fysio, je rechterhand heeft een kracht van 14 en je linkerhand 10. Oh, zei ik, dat klinkt toch best goed? Maar ja, wat weet ik daar nou van he? Niks, zo bleek maar weer. Ik zag op het gezicht van de fysio dat dit niet zo goed is als ik hoopte. De norm voor een vrouw van jouw leeftijd (voorzichtig met die woorden, jongedame!) is 23 en hoger. SLIK! Dit is dan dus niet best.

Nu snap ik ook waarom ik nog geen deuk in een pakje boter kan duwen en zoveel last heb van mijn spieren. Mijn kromme arm is daar vast ook een gevolg van. Misschien kan de ergotherapeut daarmee helpen want ik heb die spieren allemaal nodig om de Alp op te komen.

Nu moet ik wel thuis blijven. En gebruik ik die tijd om te bloggen en om te kijken wat er allemaal nodig is om de Alpe d’Huez te kunnen bedwingen. Daarnaast ben ik op zoek naar wandelroutes die me gaan helpen met de voorbereidingen op weg naar de top van die Alp.

En natuurlijk mis ook ik de warmte van de zon en de kleur van het licht, de stemming van mensen die meteen 10 punten stijgt op een mooie lentedag. En nee, uiteraard is het geen winterweer en al helemaal geen ‘horror’ lente en het is nog maar april dus het gaat vast helemaal goed komen met die lente van ons.

Maar omdat ik dus nog niet echt kan wandelen is de ‘Wandelroute’ link van het blog nog leeg. Vandaar dit blogje, zodat er toch nog iets staat en je ziet wat de bedoeling is van de link. Zodra het weer beter wordt en ik ook wat beter kan lopen ga ik de eerste wandelroute lopen. Een kleintje, en nog in de buurt. Rustig aan beginnen en van daaruit ga ik opbouwen. Dan komen daar ook blogs over. Over of het een leuke route is, wat ik gezien heb, hoe het lopen gaat, de natuur, wat ik onderweg tegen kom, hoeveel km de route is enz enz..

Tot dan is het dus nog even wachten…