1 maand voor Alpe d’HuZes: chaos in mijn hoofd en een hoopvol hart

Nog maar een maand voordat ik op weg ga om, samen met duizenden anderen, de Alpe d’Huzes te lopen. Terwijl de tijd genadeloos wegtikt, loopt de spanning net zo genadeloos op.

Zelfsabotage? Zeker weten. Maar hé, ik herken het patroon ondertussen. En ondanks alles blijf ik stappen zetten. Letterlijk én figuurlijk. Alleen de ene dag wat meer dan de andere, het is een proces.

Maar steeds komt ineens die twijfel opzetten, hoor. Wat dacht ik eigenlijk? Met ernstige artrose in beide voeten. Lopend. Een berg op die, wanneer ik er alleen maar aan denk in mijn hoofd meteen vertaald wordt naar: “Auw, auw, auw.” Ik kan niet eens zonder pijn door de kamer lopen.
En toch, ondanks die angst en onzekerheid, voel ik de vastberadenheid borrelen. Dit is niet zomaar een wandelingetje. Dit is verwerking, groei, dankbaarheid en een ode aan iedereen die moet knokken. Dit is voor het goede doel, ja, maar ik loop dus ook een beetje voor mezelf.

“Soms is het pad zwaar, maar is het uitzicht alles waard”

Ik wéét dat het zwaar gaat worden. Misschien moet ik onderweg honderd keer stoppen. Misschien kruip ik het laatste stuk. Maar ik gá. Boven wachten naast chocola, ook applaus en tranen. Vooral de mijne. Dus hup, door!

Dus nu nog even werken aan de laatste voorbereidingen: spullen verzamelen, dingen regelen, aankopen doen, blessures managen, mijn hoofd een beetje in de plooi krijgen. (En misschien ook minder chocolade eten, maar goed, prioriteiten.)

Op 5 juni sta ik daar aan de start. Met pijnlijke voeten, vol hoofd, en de wil om deze klus te klaren. Op mijn eigen tempo. Op mijn eigen manier.

Alpe d’HuZes, niet alleen 5 juni telt.

En alsof het lopen van die berg nog niet spannend genoeg is, begint mijn avontuur eigenlijk al eerder. Eind mei stap ik, na 21 jaar niet op vakantie te zijn geweest, helemaal alleen in mijn kleine pruttelende Peugeootje en rijd ik naar Zuid-Frankrijk.

Alleen dat idee bezorgt me al wat klamme handjes. Mijn hoofd vult zich moeiteloos met rampscenario’s: verdwalen, pech onderweg, verdwalen en pech onderweg. Maar ergens daarachter, in het puntje van mijn hart, voel ik ook trots. Ik doe het gewoon. Ik hou tenslotte van autorijden, heb een navigatie en ik heb een goede reisverzekering. Dus gordel om, raampje open, muziek aan, wind door mijn haar, klamme handjes of niet. Niet omdat het makkelijk is, maar juist omdat het me uitdaagt. Omdat ik voel dat dit avontuur me iets belangrijks gaat brengen. Ik weet dat ik eenmaal onderweg mijn draai wel vind en elke kilometer me dichter bij iets groots brengt.

Elke kilometer in mijn kleine autootje, elke omweg, elke mooie plek onderweg hoort erbij. Ik trek er een paar dagen voor uit. Want de kortste weg is niet altijd de mooiste. Nee joh, veel te saai. Dus ik neem de tijd om omwegen te maken, ik stop bij mooie plekken, ik laat me verrassen door uitzichten en mooie dorpjes. Kortom ik ga genieten van wat ik onderweg tegenkom en mijn avontuur niet pas bij de berg te laten beginnen, maar al op het moment dat ik mijn sleutel omdraai en de straat uit rij. Ik maak van mijn reis naar de Alpe d’Huez alvast een feestje, gewoon omdat ik onderweg mag zijn.

En die berg? Die wacht wel even op mij, toch?.

Nog één maand. En dan met één grote sprong het onbekende in.
Ik ben zenuwachtig, ik ben onrustig, ik ben vooral hoopvol.
Maar boven alles: ik heb er ook zo ontzettend veel zin in!

Ik kom eraan, Alpe d’HuZes.

En ik neem mijn artrose mee!

Ik loop de Alpe d’HuZes, doneren kan hier.